ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΥΤΟΥ ΕΛΕΝΗΣ
Κάθε φορά που η Αγία μας Εκκλησία τιμά την ιερά Μνήμη των Αγίων, Ενδόξων, Θεοστέπτων και Ισαποστόλων Βασιλέων ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΥΤΟΥ ΕΛΕΝΗΣ, η μεν Εκκλησία του Χριστού πανηγυρίζει, η αθεϊα όμως αμφισβητεί και γκρινιάζει. Γιατί όμως; Διότι δεν θέλει να παραδεχθεί την αγιότητα των δύο αυτών προσώπων. Του πρώτου Χριστιανού Ορθοδόξου Βασιλέως και της Αγίας του Μητέρας.
Η εποχή μας, αγαπητοί αδελφοί ανεβάζει στο βάθρο της τιμής επίγεια, φθαρτά, σκανδαλώδη και βλαβερά πρόσωπα και απωθεί στο περιθώριο της ζωής τους αγίους. Δεν θέλει αγίους ως πρότυπα ζωής και οικογενείας. Δεν θέλει ανθρώπους που μετάνιωσαν και με τα δάκρυά τους κέρδισαν τον Παράδεισο. Η εποχή μας θέλει όλοι να είμαστε μέσα στο βούρκο, σαλιγκάρια, βατράχια και φίδια δηλητηριασμένα και δηλητηριώδη, να σερνόμαστε επί της γης και να βουλιάζουμε μέσα στους βάλτους της πλάνης και της αμαρτίας. Δεν θέλει επ΄ ουδενί να γίνουμε αετοί του πνεύματος και περιστέρια.
Η εποχή μας και οι συνοδοιπόροι της αθεϊας και της ασεβείας δεν γνωρίζουν τη δύναμη της μετανοίας, τη δυνατότητα της αλλαγής που μας χάρισε με το αίμα του ο Χριστός, τα θεωρούν όλα δεδομένα και απαράλλακτα, και διαλέγουν να απολύσουν «τον Βαραββάν, ένα ληστήν διά φόνον βεβλημένον εις την φυλακήν» και να σταυρώσουν τον Ευεργέτη Χριστό.
Αυτό κάνουν και για τη Μεγάλη Γιορτή που τιμούμε σήμερα και πανηγυρικά σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο εορτάζουμε.
Η Αγία όμως του Χριστού Εκκλησία αιώνες τώρα ξέρει τους ανθρώπους της και τους αγίους της και υπερβαλλόντως τιμά την Αγία Ελένη που αξιώθηκε να ανασύρει από την αφάνεια και τα σκουπίδια τον Τίμιο Σταυρό και τον υιό της Μέγα Κωνσταντίνο που του αποκάλυψε στον Ουρανό ο Ίδιος ο Θεός το Σύμβολο της Νίκης και το Σημείον του Υιού του ανθρώπου, τον Τίμιο Σταυρό παρά τή Μουλβία γέφυρα στις 28 Οκτωβρίου του 312 μ. Χ.
Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί λυσσωδώς μισούν αυτούς τους αγίους. Στην ουσία ο διάβολος φοβάται τον Σταυρό και όσους έχουν αγαθή και ευλαβική σχέση με τον Σταυρό. Γιατί; Διότι ο Σταυρός είναι και δόθηκε από τον Θεό, «όπλον κατά του διαβόλου». Είναι «ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, η ωραιότης της Εκκλησίας, των πιστών το στήριγμα». Θέλει ο πονηρός νάναι άοπλοι και ακάλυπτοι, δηλαδή ευάλωτοι, οι χριστιανοί, να μη κάνουν τον Σταυρό τους, να μη φοράνε σταυρό, για να τους αλωνίζει και να τους κάνει ό,τι θέλει το πονηρό πνεύμα.
Οι άγιοι Κων/νος και Ελένη επανέφεραν στο Προσκήνιο τη Δύναμη του Τιμίου Σταυρού και με τη χάρη του Θεού αναδείχθηκαν οι δάσκαλοι της Οικουμένης στον πόλεμο κατά του σατανά, γι αυτό μισεί αυτούς ο Κόσμος, ο διάβολος και τα διαχρονικά όργανά του.
Πέραν τούτου: ὁ Ἅγιος Κων/νος εἶναι, μαζί με τη μητέρα του ἁγία Ἑλένη, διαπιστωμένοι ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ὑπάρχει στή ζωή τους, τό στοιχεῖο τοῦ θαύματος, τό στοιχεῖο τῆς ἀμέτρητης προσφορᾶς στό Θεό καί στήν Ἐκκλησία, στόν κλῆρο καί στό λαό, μέ κάθε δικαιοσύνη καί διάκριση, τῆς μετανοίας καί τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί κυρίως τό ὁσιακό τέλος, μέ τό ὁποῖο «ἕκαστον τῶν πρίν ὑπαρξάντων κρίνεται».
Τά Ἐγκαίνια τῆς Κων/λεως τοῦ 330 μ. Χ., της οποίας τα όρια περιμετρικά τα χάραξε μέ τά ἴδια του τά χέρια «ὁ ἐν βασιλεῦσιν Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, Μ. Κων/νος», τά γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας στίς 11 Μαΐου κάθε χρόνο.
Τό διάταγμα τῆς ἀνεξιθρησκείας το υπόγραψε ο άγιος Κωνσταντίνος στό Μιλάνο τό 313 μ.Χ. και έβγαλε από τις κατακόμβες στην ελευθερία τους κεκρυμμένους και διωκόμενους χριστιανούς.
Αυτός συνεκάλεσε και προήδρευσε στην Α΄ Ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ. κατά του αιρεσιάρχου Αρείου και ειρήνευσε την κοινωνία της αυτοκρατορίας.
Αυτός καθιέρωσε την Κυριακή αργία.
Ἡ συγχωρητικότητά του, ἡ δικαιοσύνη του, ἡ ἐνθάρρυνση καί στήριξη πρός τή Μητέρα του ἁγία Ἑλένη, γιά νά βρεῖ τόν Τίμιο Σταυρό καί νά χτίσει τόσες Ἐκκλησίες στούς Ἁγίους Τόπους, είναι ελάχιστα από τα άγια και φιλάνθρωπα και θεάρεστα έργα που επιτέλεσε.
Λένε πολλοί ὅτι ἔκανε ἐγκλήματα… Ξεχνοῦν οἱ ἐπιπόλαιοι ὅτι ἦταν καί Δικαστής ὁ Αὐτοκράτορας κι εἶχε δικαίωμα να επιβάλλει ποινές τότε! Κι ἄν ἔπεσε σέ κάποια δικαστική πλάνη, «ἀνθρώπινον τό πλανάσθαι».
Τό ἅγιο Βάπτισμά του τέλος καί τά περί αὐτό θαυμαστά γεγονότα επτά ημέρες προς της κοιμήσεώς του έρχονται να επισφραγίσουν μια ολόκληρη ζωή προσφορά και πίστεως… Αν ο Άγιος Χριστός και Θεός μας έβαλε πρώτο στον Παράδεισο μέσα σε τρείς ώρες τον ευγνώμονα και μετανοημένο ληστή, θα είχε δυσκολία να σώσει μέσα σε επτά μέρες τον ευλογημένο Βασιλιά του;
Δέν μπορεί να έρχεται λοιπόν ὁ καθένας σήμερα, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ὁρμώμενος ἀπό υλιστικές ἤ αἱρετικές ἀφετηρίες, νά κρίνει τούς ἁγίους της Ἐκκλησίας μας καί νά προσβάλλει τήν εὐσέβεια τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας.
Ἐξάλλου στήν Ὀρθοδοξία μας ἡ λαϊκή συνείδηση ἀποφασίζει γιά τήν Ἁγιότητα ἑνός ἀνθρώπου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα μιλᾶ στίς ψυχές καί συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων καί οὐδείς μεμονωμένος δήθεν άθεος δέν μπορεῖ νά ἀσεβεῖ ἀσύστολα στή λαϊκή ἐτυμηγορία πού εἶναι στήν καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολή, κριτήριο Ὀρθοδοξίας.
