Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΗΧΗΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΛΑΟ

ch_95_300Το Πανάγιο Πνεύμα κυβερνά τη στρατευομένη Εκκλησία. Αυτό το Άγιο Πνεύμα «όπου θέλει πνεί». Αυτό το Άγιο Πνεύμα «ο Κύριος εστί» και οδηγεί και εμπνέει την Εκκλησίαν «εις πάσαν την αλήθειαν».
Στην Παλαιά Διαθήκη ανεύρισκε, αναδείκνυε και ενέπνεε τους προφήτες εν μέσω του λαού του Θεού.
Στην Κ. Διαθήκη αυτό το Άγιο Πνεύμα ανέδειξε τους Αποστόλους, τους προφήτες, τους διδασκάλους και τα χαρίσματα μέσα στην Εκκλησία.
Αυτό το Άγιο Πνεύμα και τώρα μέσα στην Εκκλησία φανερώνει τους Αγίους «τους καθ΄ εκάστην γενεεάν» μέχρι τα έσχατα της Ιστορίας.
Το παραπάνω γεγονός σημαίνει ότι η ανάδειξη και η τιμή των Αγίων δεν περιορίζεται ή προέρχεται από κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο, αποκλειστικά και απόλυτα, αλλά υπηρετείται με τη βουλή του Θεού υπέρ της Εκκλησίας και της οικοδομής του σώματος για την εδραίωση στο δόγμα, στο ήθος, στην αλήθεια, στην Ορθοδοξία, στην πίστη, με πολλούς τρόπους και από πολλές αφετηρίες και εκκινήσεις.
Παραδείγματα έχουμε πολλά:
Ο Χριστός μας πλέκει το Εγκώμιο του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά και ο λαός – μέχρι και αυτός ο Ηρώδης – τον θεωρούσε άγιο, δίκαιο και προφήτη. Βέβαια ο Ιωάννης “σημείον εποίησεν ουδέν”, χωρίς αυτό όμως να μειώνει στο ελάχιστο την αγιότητά του.
Οι Μακαρισμοί του Κυρίου δεν είναι ανάδειξη αγίων εν τω κόσμω;
Στην Αποκάλυψη το Άγιο Πνεύμα φανερώνει και αναδεικνύει ονομαστικά τον μάρτυρα του Χριστού Επίσκοπο Αντύπα, “εις μαρτύριον” και παραδειγματισμό και των άλλων.
Ο ιερός συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής ομιλεί εκτενέστατα για τους αρχαίους αριστείς, οι οποίοι κυριολεκτικά αγίασαν διά της πίστεως και πέτυχαν θαυμαστά πράγματα στη γενεά τους…
Ο απ. Παύλος ομιλεί για την πίστη του Αβραάμ και ότι από αυτή “φίλος Θεού εκλήθη” και όταν χαιρετίζει στις επιστολές του τους παραλήπτες, πολλών αγίων πλέκει τα εγκώμια της ιεραποστολικής συνεργασίας και αφοσιώσεως .
Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος μακαρίζει την υπομονήν Ιώβ και την προσευχή του Ηλία.
Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μαρτυρεί ότι είδε τις ψυχές των εσφαγμένων μαρτύρων στεφανωμένες και ένδοξες γύρω από το θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, όπως και τους 24 πρεσβυτέρους να θυμιάζουν με τις προσευχές των χριστιανών το υπερουράνιο θυσιαστήριο.
Ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας δεν μετέφερε τον Μοναχισμό στη Δύση με τη φανέρωση της αγιοπνευματικής ζωής του Γέροντά του Μ. Αντωνίου;
Γυρίζουμε σελίδα τώρα:
Στο τέλος των Εικονομαχικών ερίδων, όταν διαβάστηκαν στην Εκκλησία τα θεία και ιερά δόγματα της Αληθείας, ο λαός κρατώντας κλειστές τις πόρτες του Ναού ζητούσε επίμονα την ανακήρυξη της αγιότητας των μαρτυρησάντων ή ομολογησάντων επισκόπων και άλλων μελών της Εκκλησίας, που αδίκως ταλαιπωρήθηκαν και απέθαναν από κρατικούς και αιρετικούς εικονοκλάστες.
Επίσης όταν τέλειωσε η Ψευδοσύνοδος της Φερράρας – Φλωρεντίας ο λαός σήκωσε στα χέρια τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και εδόξασε την πράξη της μη υπογραφής του ψευδοενωτικού συμφώνου.
Ο ίδιος ο λαός συχνά ήταν εμπόδιο για τους Αρχιερείς και Γραμματείς να συλλάβουν τον Χριστό, οι οποίοι ήθελαν και μεθόδευαν σύλληψη “άτερ όχλου”.
Βασικότατη και τελική θα λέγαμε είναι η θέση του λαού.
Μπορεί ο λαός μας σήμερα – και στο παρελθόν πολύ περισσότερο – να είναι ακατατήχητος εν πολλοίς, αλλά είναι βαπτισμένος και μυρωμένος και μέσα του έχει το αισθητήριο της πίστεως και της διακρίσεως.
Αυτός ο λαός ανέκαθεν επικυρώνει τις Συνόδους πάνω στα πράγματα και είναι δυνατόν να πέσει έξω για έναν άγιο, που τον ξέρει απέξω και ανακατωτά και τον έζησε από κοντά;
Ο Λαός είναι ο φρουρός της Πίστεως, πόσο μάλλον ο μοχλός της αναδείξεως των αγίων. Αν ακυρώσουμε τον λαό, τότε η αλήθεια μπαίνει στα γρανάζια της σκοπιμότητος.
Ο λαός όμως, μορφωμένοι και αγράμματοι, ανώνυμοι και επώνυμοι, φτωχοί και πλούσιοι, κοσμικοί και μοναχοί, νέοι και γέροι, κληρικοί και λαϊκοί, χωρικοί και αστοί, με όποιες ατέλειες κι αν έχουν, εκφράζουν συνολικά εν αγίω Πνεύματι το θέλημα του Θεού, “πανταχού, υπό πάντων, εν παντί”. Ο Ίδιος ο Θεός “εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων καταρτίζει αίνον” και τιμά τους αγίους Του. Κι όλο αυτό είναι αυθόρμητο, πηγαίο, θεϊκό. Δεν είναι στημένο.
Στους Τρεις Μεγίστους Φωστήρες ο λαός ήταν εκείνος που στήριξε την αγιότητά τους και εν ζωή μάλιστα.
Και κάτι ακόμη:
Ασφαλώς και δεν είναι κακό να ανατρέχουμε στους ομολογιακούς αγώνες των αγίων, όταν το απαιτεί η συγκυρία, όπως ακριβώς έκανε και ο Άγιος Θεός, ο Οποίος ανάστησε από αιώνιο ύπνο τους Αγίους Επτά Παίδας τους εν Εφέσω, για να στηρίξει στη γενεά των ανθρώπων της εποχής εκείνης το δόγμα της Αναστάσεως.
Εξάλλου αυτό έκαναν και οι άγιες Σύνοδοι, οι Οποίες στηρίζονταν σε γνώμες και παραδείγματα των προγενεστέρων Πατέρων, εμμέσως αναδεικνύοντας την λαμπρή θέση τους μέσα στην Εκκλησία.
Αυτό ακριβώς γίνεται κι όταν θέλουμε να τονίσουμε και άλλες αρετές. Ανασύρουμε από τας δέλτους της Εκκλησίας “καινά και παλαιά” πρότυπα αγίων, όταν πρόκειται πχ να τονίσουμε την ελεημοσύνη, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ιεραποστολή, την άσκηση…
Δεν μπορεί να αγνοήσει λοιπόν κανένας πως ο Καλός Θεός τελικά για δικούς Του λόγους είτε με θαύματα είτε με υπόδειξη αρχιερέων είτε με φωνή εξ ουρανού είτε με αίτηση αρχόντων είτε με λαϊκές συνάξεις είτε με Συνόδους είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, δηλαδή ο Πατήρ δι Υιού εν Αγίω Πνεύματι, φανερώνει στη ζωή μας τους αγίους, τους οποίους τελικά υποχρεούται παν το πλήρωμα της Εκκλησίας να αποδεχθεί και τιμητικά να προσκυνήσει και αγιάσει.
Πως αναδείχθηκαν οι Νεοφανείς εν Μυτιλήνη Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη; Με ονείρατα!!! Αλήθεια τους αμφισβητεί κανένας;
Μπορεί να γίνεται υπερβολή με τις φανουρόπιτες, αλλά ποιός μπορεί να καταργήσει τον Άγιο Φανούριο έστω κι αν έχουμε ένα μόνο στοιχείο από τη ζωή του; Εκείνο ίσως που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο λαός μας ζητεί να του φανερωθεί το θέλημα του Θεού και απούσης σφριγηλής και γενναίας κατήχησης καταφεύγει στο πιο εύκολο: τη φανουρόπιτα. Εδώ όμως βρίσκεται και το χρέος της Ποιμαντικής και της εκκλησιαστικής Διδασκαλίας. Να φανερώσει το λόγο του Θεού στη γενεά των ανθρώπων.
Ασφαλώς και είναι ενδεικτικό και βοηθητικό για την εκκλησιαστική αρχή το ότι πολλοί άγιοι πρίν από την εκκλησιαστική αγιοκατάταξη και πολύ πρίν από την προβλεπόμενη χρονική απόσταση είχαν καταταγεί στην χορεία των αγίων υπό της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του Λαού μας. Ο λαός είχε φτιάξει εικόνες τους, ακολουθίες τους, τροπάρια, προσευχόταν, γιατί εβίωνε θαύματα καθημερινά στη ζωή του. Κι όσο πιο πονεμένος ήταν ο λαός και όσο πιο συμπονετικός ήταν ο άγιος στην επίγεια ζωή του, τόσο και η δημοφιλία του έφτανε στα ουράνια και οδηγούσε τελικά την Ιερά Σύνοδο στην ανακήρυξη. Έτσι εξηγείται και η δημοφιλία του Αγίου Νικολάου και στη Ρωσία και παντού.
Φυσικό επίσης είναι και το γεγονός ότι ο δεινός βασανιζόμενος λαός μας αναζητεί κάθε φορά στηρίγματα και βγάζει προς τα έξω αυτό που τον απασχολεί Με το να τιμά ιδιαίτερα πχ τους Ρώσους αγίους, τους ασκητές, τους ομολογητές… Κάτι ψάχνει ο λαός μας… Κάτι δηλώνει με αυτή την συγκεκριμένη αγιοφιλία και καταφυγή.
Καθόλου δεν εγκρίνονται βέβαια ιδιωτικές αγιοποιήσεις και ατομικές προτιμήσεις, οικονομικές σκοπιμότητες και θεοποίηση συγγενών χάριν προβολής και αισχροκερδίας, που δεν έχουν την έγκριση και αποδοχή του συνόλου του λαού και ασφαλώς τη θεσμική επισφράγιση τελικά από την Εκκλησία.
“Τοις αγίοις τοις εν τη γη εθαυμάστωσε” και ως εκ τούτου παρά πάντων ψάλλεται και ανακηρύσσεται “θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού”.
Και το χρέος μας τώρα:
Ο Κύριος είπε: “Άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμί”. Δεν είπε κάνετε θαύματα… Μάλιστα ετόνισε να μη χαίρονται οι μαθητές για το μεγαλύτερο θαύμα των εξορκισμών, αλλά να χαίρονται για την εκλογή τους από το Θεό και την αναγραφή των ονομάτων τους στις δέλτους του ουρανού, εν Βίβλω ζωής.
Κι όταν πάλι τους εξαποστέλλει ζητεί την εξαγγελία του Ευαγγελίου και την ακρίβεια της προσωπικής τους ζωής, ασφαλώς και με κάποια θαύματα – επακολουθούντα σημεία – “του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος διά των επακολουθούντων σημείων. Αμήν!
Το χρέος μας είναι ο εξαγιασμός μας και η εκζήτηση του θείου ελέους. Τα άλλα είναι του Θεού, του Λαού και της Εκκλησίας.

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.