ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ (25.6.2015 -25.6.2016)
Ένας χρόνος πέρασε από την κοίμηση ενός μεγάλου ανδρός του μακαριστού Μιχαήλ Μιχαηλίδη, σε ηλικία 87 ετών, πλήρης ημερών.
Τον μακαριστό τον γνώρισα πρίν περίπου 25 χρόνια όταν λόγω ασθενείας ομαδάρχου ανέβηκα στην Κατασκήνωση να αναπληρώσω το κενό.
Ήταν ένας άνθρωπος χαρούμενος γελαστός και τίποτα δεν μαρτυρούσε τις δυσκολίες που έζησε όταν σε ηλικία των 40 ετών, τον Ιούνιο του 1968, έχασε τη λατρευτή του γυναίκα, την αείμνηστη Ειρηνούλα, η οποία πέθανε στη γέννα της. Έμεινε χήρος με δυο ορφανά παιδιά, τον Ανδρέα 5 χρόνων τότε και τον Μάριο βρέφος. Ήταν και για τους δυο πατέρας και μητέρα. Αντιμετώπισε τη χηρεία και την ορφάνια των παιδιών του με ζηλευτή αξιοπρέπεια. Λέγεται ότι ποτέ δεν μπήκε γυναίκα στο σπίτι του για να καθαρίσει ή να φτιάξει φαγητό
Μεγάλωνε τα παιδιά του και παράλληλα φρόντιζε μέσα από τις Κατασκηνώσεις και τις χριστιανικές ομάδες να μεταφέρει το μήνυμα του Χριστού, τον οποίο αγάπησε με όλη του την ψυχή.
Τον λέγαμε ακορντεόν της Κατασκηνώσεως. Γέμιζε τις ψυχές με τα χριστιανικά τραγούδια μερικά από τα οποία ήταν ποιήματα της μακαριστής συζύγου του Ειρηνούλας.
Χαρακτηριστικό και το ποιο τραγουδισμένο τότε στην Κατασκήνωσή μας « ΣΤΟΝ ΌΡΚΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΙΣΤΟΙ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ» το οποίο είχε μελοποιήσει μόνος του. Αλλά και τραγούδια από την πολυαγαπημένη του πατρίδα την ηρωική Κύπρο μας όπως το «ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ».
Ο μεγάλος αυτός άνδρας έγραψε συνολικά 35 βιβλία θρησκευτικού και εθνικού περιεχομένου. Με πολλή γλαφυρότητα εξέθεσε τις απόψεις του και κατηύθυνε τους αναγνώστες του στις σωστές γραμμές του Χριστού και της Ελλάδας.
Στην Λαμία εργάστηκε με ζήλο προκειμένου να κρατήσει όρθιο το χριστιανικό έργο όταν εκοιμήθη ο π. Αμβρόσιος Αντωνάρας, αναλαμβάνοντας τα κηρύγματα μαζί με τον άλλο μεγάλο θεολόγο Μαυρουδή Καραγιαννάκη, αλλά και τους κύκλους επιστημόνων, καθώς και τις ομάδες των Χαρουμένων Αγωνιστών
Ένα βράδυ την τελευταία φορά που είχε έρθει κατασκήνωση μπήκα στο αρχηγείο χωρίς να χτυπήσω την πόρτα νομίζοντας ότι δεν είναι κανένας μέσα επειδή δεν είχε φώς, και τον βρήκα να κάνει κομποσκοίνι προσευχόμενος.
Όταν τον συνάντησα ένα εξάμηνο πριν την κοίμηση του και τον ρώτησα πως είναι, μου είπε χαρακτηριστικά «Στα χέρια του Θεού είμαστε Παναγιώτη…….»
.Τροβαδούρε της πίστεως και της πατρίδος συνέχισε να μας τραγουδάς από ψηλά μαζί με τα παιδιά της Κατασκηνώσεως Ελευθεροχωρίου τα τραγούδια που μας έμαθες και μην πάψεις να προσεύχεσαι μέχρι να συναντηθούμε.
Αείμνηστε σεβαστέ μας πατέρα και εν Χριστώ μεγάλε δάσκαλε Μιχαήλ, αιωνία σου η μνήμη !!!
