Τι γιορτάζουμε αυτή τη μέρα;
Ποιός είπε τελικά το «ΟΧΙ» στους Ιταλούς;
Πως και νικήσαμε με τόσους λίγους στρατιώτες και τόσα λίγα πολεμικά μέσα;
Γιατί πολεμήσαμε;
Μήπως ήταν καλύτερα να πολεμήσουμε;
Τι κερδίσαμε που πολεμήσαμε;
Καταστραφήκαμε σα χώρα, χάσαμε τόσους ανθρώπους στα βουνά και στα μετόπισθεν, ακολούθησε ένας εμφύλιος σπαραγμός (συμμοριτοπόλεμος)…
Τελικά δικαιωθήκαμε;
Πολλοί λένε ότι το 1940 ήταν ένα Θαύμα της Παναγίας…
Βοήθησε εμάς η Παναγία;
Γιατί δεν βοήθησε και τους χριστιανούς Ιταλούς;
Διαλέγει λαούς η Παναγία;
Βοηθούν οι Άγιοι στον πόλεμο και στα φονικά;
Αλήθεια πόσα ερωτήματα εγείρονται για μια μέρα !!!
Πρώτα – πρώτα, είναι χαρακτηριστικό ότι οι δικές μας Γιορτές αφορούν στην αρχή των αγώνων μας, στην αρχή της προσωπικής μας απόφασης και της συλλογικής μας θυσίας. Και το 1821 και το 1940. Τυχαίο; Δε νομίζουμε. Εμείς ξεκινάμε και τα αποτελέσματα είναι στα χέρια του Θεού.
Δεύτερο, κατά την Αγ. Γραφή και την Ορθόδοξη Δογματική Διδασκαλία, οι πόλεμοι, οι δίκαιοι (αμυντικοί, απελευθερωτικοί), είναι «ανεκτά κακά», [πολέμους με απόφαση και ευλογία του Θεού υπάρχουν στην Π. Διαθήκη και στρατιωτικούς με πίστη και μετάνοια έχουμε στην Κ. Διαθήκη και στην εκκλησιαστική παράδοση].
Τρίτο, οι φόνοι στον πόλεμο δεν λογίζονται σαν αυτούς στον καιρό της ειρήνης. Στον πόλεμο δεν πάμε κυρίως να σκοτώσουμε. Πάμε να προστατεύσουμε τον υπόλοιπο πληθυσμό, τα σύνορα και τις αξίες μας, τον τόπο μας και τον τρόπο μας. Μπορεί και να σκοτωθούμε.
Τέταρτο. Ασφαλώς το «ΟΧΙ» πρώτα το είπε τα ξημερώματα ο Ιωάννης Μεταξάς. Το είπε περιφραστικά. Άρνηση ήταν στον Ιταλό πρέσβυ τα λόγια του. Και ο λαός την άλλη μέρα κατάλαβε τι είπε ο Κυβερνήτης και το μετέφρασε περιληπτικά και μονολεκτικά σε «ΟΧΙ». Τι πιο απλό;
Πέμπτο. Ναι, η Παναγία εμφανώς βοήθησε τον ελληνικό στρατό. Διότι ήταν σε δίκαιη άμυνα.
Όπως γίνεται και στην καθημερινή μας ζωή, όποιος έχει το δίκαιο και την αλήθεια, την ευλάβεια και την ορθή ζωή, αυτός έχει και τη μεγαλύτερη προσβασιμότητα στις πρεσβείες των Αγίων και στην ευλογία του Θεού.
«Αμαρτωλών ο Θεός ουκ ακούει, αλλ΄ εάν τις ή θεοσεβής και δίκαιος». Στον εν μετανοία ληστή, υποσχέθηκε τον Παράδεισο…
Γενικά καλά ο Θεός δίνει σε όλους [ήλιο, βροχή], αλλά πρωτίστως είναι στο πλευρό των αδικημένων.
«Εκέκραξαν – όμως – οι δίκαιοι και ο Κύριος εισήκουσεν αυτούς». Τόσο απλά!
Έκτο. Δεν δικαιωθήκαμε μετά τον πόλεμο, αν και νικήσαμε. Κυρίως από την υποκριτική συμπεριφορά των συμμάχων μας, από τον φθόνο τους προς το έθνος μας, που τους ευηργέτησε τόσο πολύ και που δεν θέλουν ποτέ να το βλέπουν ενωμένο και δυνατό.
Δε δικαιωθήκαμε, διότι νικηθήκαμε πάλι από το μικρόβιο της λύσσας του ενός για τον άλλο, από τη διχόνοια.
Ό,τι κερδίσαμε στον πόλεμο με την φιλοπατρία, την ευσέβεια, την αυτοθυσία, τον ιερό ενθουσιασμό, το χάσαμε στο διπλωματικό τραπέζι και στο εσωτερικό μας, κυρίως στην μεταπολεμική περίοδο.
Νικήσαμε στο μέτωπο, προς έκπληξη πάντων και βρεθήκαμε στο τέλος μικρότεροι, λιγότεροι και χαμένοι !!!
Έβδομο. Πολεμήσαμε. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Είναι μέσα στη φύση μας ο αγώνας για δικαιοσύνη. Πολεμήσαμε «υπέρ βωμών και εστιών», όπως και σε όλη την ιστορία μας. Θα ήμασταν ανακόλουθοι με τους προγόνους μας, αν λέγαμε κι εμείς “pourquoi?”.
Πάντοτε για μας ο πόλεμος ήταν ένα σχολείο, ένα μάθημα. Κι εμείς μαθαίναμε, τι μπορούμε να πετύχουμε ενωμένοι και πιστοί, με το Θεό…
Και τους άλλους διδάσκαμε εθνική ιστορία…
Πως οι ήρωες πολεμούν και πεθαίνουν σαν τους Έλληνες…
Όγδοο. Στον πόλεμο του 1940 το πνεύμα νίκησε την ύλη, με τη βοήθεια της Πίστεως και του Θεού. Η καρδιά νικάει πάντα τις μηχανές. Η αποφασιστικότητα να πεθάνουμε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, δίνει τελικά τη νίκη. Η ιστορία μας είναι η τέχνη να πεθαίνει κάποιος, για να ζήσουν κάποιοι άλλοι.
Ένατο. Οι Έλληνες είναι μουρλοί, αλλ΄ έχουν γνωστικό Θεό. (Κολοκοτρώνης). Είναι όμως πιστοί και Ορθόδοξοι. Οι Ιταλοί και στα Δωδεκάνησα κι αλλού ήθελαν να επιβάλλουν και την πίστη τους. Εμείς θέλουμε τον τόπο μας και τον τρόπο μας.
Δέκατο. Ο λαός μας είναι ένας γίγαντας. Ένα ηφαίστειο συχνά κοιμισμένο και κάποτε σβηστό. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν τον γίγαντα λαό και ας πυροδοτήσουμε την πυρκαγιά στα στήθη του.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΑ