Έλαβε χώρα κι εφέτος την Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016, στη Ελληνορθόδοξη Κατασκήνωση της Χριστιανικής Εστίας στο Ελευθεροχώρι, στο Καλλίδρομο, το Πανηγύρι του Παρεκκλησίου της Κατασκήνωσης, το οποίο τιμάται επ΄ ονόματι του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου και του Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού Παντελεήμονος, του θαυματουργού Ιατρού.

Μέσα στην ελατόφυτη Κατασκήνωση σε υψόμετρο 1000 μέτρα δεσπόζει ο Ναϊσκος του Αγίου Παντελεήμονος. Κάθε χρόνο την περίοδο αυτή κατασκηνώνει στον προσεγμένο και περιποιημένο αυτό χώρο το Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας και ως εκ τούτου το Πανηγυράκι προσλαμβάνει επιπλέον ένα ιδιαίτερο εκκλησιαστικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό χαρακτήρα.

Όπως και τις προηγούμενες φορές, έτσι κι εφέτος,  ανέβηκαν ευσεβείς χριστιανοί από τη Λαμία, συμπαραστάτες και συνεργάτες του ιεραποστολικού έργου, παλαιοί κατασκηνωτές και κατασκηνώτριες, οι κάτοικοι του φιλόξενου και αλληλέγγυου χωρίου, οι Νοσοκόμες Αδελφές των Νοσοκομείων της Αθήνας, της Ιεραποστολικής Ενώσεως «ΤΑΒΙΘΑ», Καθηγήτριες και Δασκάλες, λαϊκά μέλη της Σεβασμίας Αδελφότητος του Σωτήρος Χριστού και οικογένειες σύν γυναιξί και τέκνοις.

Μετά τη θεία Λειτουργία, την Αρτοκλασία και το κήρυγμα παρετέθη σε όλους πλούσια δεξίωση, από τον Σύλλογο του Ευαγγελιστού Λουκά Λαμίας, με την ευθύνη και εποπτεία της Διευθύνσεως του Ιδρύματος, στην οποία δεξίωση εξετέθησαν αναλυτικά σύγχρονα θαύματα του Αγίου Παντελεήμονος και τα παιδιά του Ιδρύματος  τραγούδησαν μελωδικότατα ορθόδοξα χριστιανικά τραγούδια.

Το ευλογημένο αυτό πρωϊνό έληξε με ομόφωνη ψαλμωδία προς την Κυρία Θεοτόκο, ανταλλαγή ευχών και εγκάρδιους αποχαιρετισμούς.

Μια μικρή και σεμνή τελετή έλαβε χώρα κοντά στην ΠΕΛ την Κυριακή 24/7/2016. Αφορούσε στην εισβολή των Τούρκων, στον Αττίλα 1, στο ελληνικότατο νησί μας. Έγινε Επιμνημόσυνη Δέηση για τους πεσόντες Μαχητές της ΕΛΔΥΚ, ομιλίες και κατάθεση Στεφανιών. Η αλήθεια είναι ότι έγινε ό,τι πιο λιτό και ταπεινό για τους τιμημένους νεκρούς και τους ζώντες, ελάχιστους, από τότε, δηλαδή 42 χρόνια πριν. Έγινε ο όλος εορτασμός χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανταχτερές παρουσίες. Πονάει δυστυχώς η αλήθεια για την Κύπρο. Ο Φάκελός της δεν έχει ανοιχθεί ακόμη. Η προδοσία δεν αντέχεται να ακουσθεί πλήρως και τελείως. Καϋμένη Κύπρος!!! Ακρίτα του Νότου. 800 χρόνια αδούλωτη σκλάβα.

Το Μνημείο εκεί κοντά στην ΠΕΛ έγινε με ιδιωτική πρωτοβουλία και χορηγίες ευαρίθμων πατριωτών. Αξίζει όμως. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά». Σα λαός είμαστε βαθιά βουτηγμένοι στην επιπολαιότητα και στην «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Είμαστε «μουρλοί, αλλά έχουμε γνωστικό Θεό» (Θ. Κολοκοτρώνης). Κάποια στιγμή ξυπνάμε σαν ηφαίστειο και τότε όπως ελέχθη για τον Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, το Κιλκίς, το Λαχανά, η υπεράσπιση και η πολεμική μας αρετή ξεπερνά και αυτή την τρέλα ακόμη.

Τώρα είμαστε πάλι σε λήθαργο. Δεν πέφτει φύλλο. Δεν κινείται τίποτε. Αλλάζουν τα πάντα και αλλοιώνονται αρχές, αξίες, παραδόσεις σε στιγμή χρόνου και δυστυχώς οι περισσότεροι αρκούμαστε σε διαπιστώσεις. Οι ασεβείς «κύκλω περιπατούσι» και δε  διστάζουν να προσβάλλουν τη μνήμη των νεκρών και να συνιστούν σύνεση δήθεν και υπομονή.

Η λύση είναι μία ακόμη από την Π. Διαθήκη: «εξεγείρατε τους μαχητάς και ο πραϋς έστω μαχητής». Η Κύπρος μας περιμένει. Η Κύπρος είναι Ελλάδα. Είμαστε εμείς. Έχει υπογράψει με το αίμα της και την καρδιά της αναπόσπαστη στον αιώνα ένωση με τη Μάνα Ελλάδα. Σε λίγο πολλές ανακατατάξεις θα γίνουν στην  περιοχή μας. Ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε και διαγράψουμε του αιώνιους πόθους της Ελληνικής ψυχής και τις προφητείες της ιστορίας. Η δικαιοσύνη στα έθνη πρέπει να λάμψει και στην περίπτωση της Κύπρου, για να καταισχυνθούν οι δειλοί και να αναπαυθούν αιώνια οι ψυχές των ηρώων. ΓΕΝΟΙΤΟ !!!

Πάνω από μισό αιώνα στην Ιερωσύνη. Δεκαετίες μέσα στο Φως της θείας Λατρείας και στη Χαρά της θείας Λειτουργίας. Ιεροκήρυκας, Εξομολόγος, Πνευματικός, Προϊστάμενος της Αδελφότητος Θεολόγων του Σωτήρος Χριστού. Πνευματικός πατήρ πνευματικών πατέρων και ποιμήν πνευματικών ποιμένων, λαϊκών, μοναχών, ιερέων, Επισκόπων, οικογενειών. Φωτεινός και διάφανος άνθρωπος. Σοβαρός, γλυκύς, «όλος ιερωμένος Θεώ». Ουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος.

Χαρακτηριστικό του γνώρισμα και στοιχείο αναφαίρετο η πνευματικότητά του. Ζούσε μέσα στις πνοές του Αγίου Πνεύματος. Ο λόγος του, η συμπεριφορά του, οι παρεμβάσεις του, οι συμβουλές του, δεν είχαν τίποτε το κοσμικό και επιτηδευμένο. Όλα ήταν πνευματικά, αγιογραφικά, πατερικά, ιερατικά, αγιολογικά. Ζούσε με τους αγίους. «Συμπολίτης των Αγίων και οικείος του Θεού».

Αξίζει να βγεί στην επιφάνεια κάτι ακόμη από τον κρυμμένο θησαυρό του π. Θεοδώρου. Όσοι τον έζησαν από κοντά, μπορούν μετά βεβαιότητος να ομολογήσουν, ότι ήταν απόλυτα ακριβής στο καθημερινό του πρόγραμμα, το προσωπικό και το εκκλησιαστικό. Κι αυτό επί έτη πολλά. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Εμείς ξέρουμε πως αρχίζουμε και πως τελειώνουμε τη μέρα μας». Λειτουργούσε δε με τέτοια ευλάβεια κάθε φορά, που ίσχυε και γι΄ αυτόν το γνωστό: «Ωσάν να είναι η πρώτη, η μόνη και η τελευταία θεία Λειτουργία» του.

Όλα αυτά τα χρόνια ο π. Θεόδωρος ήταν η σταθερή, αμετακίνητη και αμετάβλητη αξία. Ήταν το στήριγμα όλων. Ήταν το σημείο αναφοράς και το πνευματικό αγκωνάρι όπου ακουμπούσαν όλοι. Πολλές φορές και μόνο με τη σκέψη τους προς το πρόσωπό του έβρισκαν το δρόμο τους πολλοί δυσκολεμένοι. Ήταν η χαρακτηριστική μορφή του Νεοελληνικού Ορθοδόξου Βιώματος που ο αείμνηστος π. Ευσέβιος καθιέρωσε με την ευλογία της Εκκλησίας στην Ελλαδική Πραγματικότητα. Ήταν μια ζωντανή αγιογραφία που κατέβηκε στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη μέσω Κονίτσης. Και στο «κλεινόν άστυ» εκαρποφόρησε «εκατονταπλασίονα».

Τελευταία δοκιμάστηκε από την ασθένειά του αρκετά. Αλλά οι δοκιμασίες των Αγίων ξυπνούν τις συνειδήσεις των πολλών. Έτσι και στο Νοσοκομείο ιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, πατέρες και αδελφοί, έπαιρναν χάρη από την υπομονή του και τη δύναμη της αγιασμένης ψυχής του. Έβλεπαν ένα ταλαιπωρημένο πλοίο, κατάφορτο όμως από πνευματικούς θησαυρούς και αρετές, με κυβερνήτη τον Χριστό, με πηδάλιο το Ιερό Ευαγγέλιο, ωθούμενο από  την πολυχρόνια πνοή της ιερατικής και καρδιακής  προσευχής, ερχόμενο από μακρινό ταξίδι, να ελλιμενίζεται σιγά –  σιγά στο υπήνεμο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού… Και αυτό ήταν και συγκινητικό, αλλά και διδακτικό.

Ας έχουμε την αγία ευχή του.

Ο ηγιασμένος βίος του ας είναι παράδειγμα για μας όλους.

Στην Εξόδιο Ακολουθία τα πνευματικά του τέκνα, Επίσκοποι, ιερείς, ηγούμενοι, μοναχοί, λαϊκοί μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια και εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για τον πνευματικό τους πατέρα. Τώρα ασφαλώς από ψηλά στέλνει την ευχή του και δέεται στον Κύριο της Δόξης υπέρ Υγείας και Σωτηρίας.

Αιωνία Του η Μνήμη!

Αυτοί οι Ελληνολάτρες είναι απερίγραπτοι.

Υποστηρίζουν με πάθος την ελληνική καταγωγή του Χριστού και της Παναγίας.

Δεν μπορούν όμως με κανένα τρόπο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που γεννώνται από αυτή την παραδοχή.

Πρώτον, πως θα δικαιολογήσουν και θα εξηγήσουν τις προφητείες, που είναι πραγματικά και διαπιστωμένα επιστημονικά κείμενα, που γράφτηκαν εκατοντάδες χρόνια πρίν και μιλούν για τον βίο του Χριστού (καταγωγή, γέννηση, λόγο και έργο, πάθος και ανάσταση) προ Χριστού;

Δεύτερον , πως θα εξηγήσουν τις εσωτερικές μαρτυρίες της Βίβλου και μάλιστα της Κ. Διαθήκης, που ομιλούν για την Παλαιστίνη, τη γη Ισραήλ, τη Ναζαρέτ, την Ιερουσαλήμ, τόπους και πρόσωπα, άρχοντες και συνήθειες, έθιμα και νομίσματα, και τα οποία όλα αυτά συμφωνούν με την αρχαιολογία και τη λαογραφία της περιοχής και της εποχής, της ιστορίας δηλαδή της Κ. Διαθήκης;

Τρίτον, πως θα ερμηνεύσουν και θα δικαιολογήσουν τις εξωτερικές μαρτυρίες για το πρόσωπο του Χριστού, δηλαδή τις προερχόμενες από ιστορικούς Εβραίους και Ρωμαίους και οι οποίοι ήταν άσχετοι με την υπόθεση του Ιησού και όμως ομιλούν για τον διδάσκαλο του Ισραήλ;

Κι αν όλα αυτά ας υποτεθεί ότι τα παρακάμπτουμε και δεχθούμε ως  ένα φανταστικό ενδεχόμενο ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας κλπ, αυτόν λοιπόν τον ελληνικής υποτεθείσθω καταγωγής Χριστό, τον πιστεύουν ως Θεάνθρωπο και τον λατρεύουν ως σωτήρα; Όχι βεβαίως.

Εδώ έγκειται η ζημιά. Αυτό λοιπόν το τελευταίο, δηλ. η μη αποδοχή του θεανδρικού προσώπου του Χριστού είναι το δαιμονικό και αιρετικό στοιχείο και η θεωρία περί ελληνικότητος του Χριστού, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πλάνη του διαβόλου με σκοπό την αποδυνάμωση της πίστεως σ΄ Αυτόν και την απώλεια της σωτηρίας μας.

Ας τους κάνουμε όμως το χατήρι και ας πούμε στους ελληνολάτρες, ότι τελικά ο Χριστός είναι και Έλληνας. Ανήκει σε όλους. Είναι ο πρωτότοκος αδελφός μας, το Αίμα Του κυλάει στις φλέβες μας, είμαστε ένα με τον Χριστό. Ούτε τον κλέβουμε από κάποιους ούτε μας τον πήραν κάποιοι στο παρελθόν. Στο πρόσωπο του Χριστού είμαστε όλοι ένα. Ο Χριστός ήρθε κι εδώ. Έγινε και Έλληνας με την Εκκλησία Του.

Ποιό είναι το πρόβλημά τους τελικά; Μόνο η Ελλάδα υπάρχει; Δεν υπάρχουν άλλοι λαοί; Εντάξει είμαστε οι καλύτεροι σε πολλά, αλλά μέσα στην Εκκλησία έχουν πέσει τα σύνορα και όλοι είμαστε αδέλφια. Είμαστε χριστιανοί και φέρουμε το ανώτερο και ωραιότερο όνομα του κόσμου. Είμαστε Ορθόδοξοι Έλληνες. Τι πλέον θέλουν;

Μέσα στην καταπράσινη και ελατοσκέπαστη φύση του Ελευθεροχωρίου, στην Κατασκήνωση της Χριστιανικής Εστίας Λαμίας, στην περίοδο των Μαθητριών Δημοτικού, 25/6 μέχρι 2/7, έγινε την Παρασκευή 1^η Ιουλίου στις 7 το απόγευμα, η Υποδοχή των Γονέων και η Εορτή των παιδιών. Η εκδήλωση αυτή είναι καθιερωμένη εδώ και χρόνια για κάθε Κατασκηνωτική Περίοδο και πάντοτε αφήνει άριστες εντυπώσεις. Η φετινή εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στην Μοναδικότητα και Ελληνικότητα της Μακεδονίας και στον Ηρωϊκό αγώνα των ελληνίδων Διδασκαλισσών απέναντι στο Βουλγαρικό Κομιτάτο και στην προπαγάνδα της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Αυτές οι ηρωϊδες δασκάλες με την καθοδήγηση της Μητέρας Εκκλησίας και του Ελληνικού Προξενείου έσωσαν τα παιδιά από τον εκβουλγαρισμό, την ελληνική γλώσσα, τους ναούς και τελικά τη Μακεδονία. Όλα αυτά παρήλασαν μέσα από θαυμάσια σκηνικά και θεατρικά, από φορεσιές και δημοτικούς χορούς και τα παιδιά καταχειροκροτήθηκαν από τους Γονείς και τους συγγενείς τους. Στο τέλος έγινε σύντομη ομιλία για τη συνάντηση των Ελλήνων με τον Χριστό και το μήνυμα της θυσίας που πρέπει να εγκολπωθούμε Γονείς, Ιερείς και Έλληνες. Στα πλαίσια της Γιορτής που έγινε στους αθλητικούς άπλετους χώρους της Κατασκήνωσης υπήρχε Έκθεση Χριστιανικού Βιβλίου και Παρουσία μικρών χειροτεχνημάτων. Όλα εστέφθησαν από πλήρη ευλογία του Θεού και επιτυχία κατ΄ άνθρωπον.

                              ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΛΑΜΙΑΣ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Εκδρομή των Φοιτητών Νέων Επιστημόνων σε περιοχές της Ευρυτανίας.

Πρώτη στάση στον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού για προσκύνημα στον ομώνυμο ναό της περιοχής και μετά κατ΄ ευθείαν στη Φουρνά όπου εκκλησιασθήκαμε. Οι άνθρωποι της περιοχής μας δέχτηκαν με πολύ αγάπη και μας προσέφεραν γλυκό και άρτο από την αρτοκλασία που πραγματοποιήθηκε μετά την Θεία Λειτουργία.

Κατόπιν στην πλατεία της ιστορικής Κοινότητος μας προσφέρθηκε καφές και κρύο παγωμένο φυσικό νερό.

Αφού προσκυνήσαμε τον κεντρικό ναό του χωριού και τα υπάρχοντα Άγια Λείψανα   συνεχίσαμε για την Βράχα.

Στην Βράχα μας επιδέχθηκε ο εκεί ιερομόναχος – εφημέριος π. Ευγένιος και μας ξενάγησε στα ιερά κειμήλια που υπήρχαν στο ναό. Αφού τον ευχαριστήσαμε ξεκινήσαμε για τον τελικό προορισμό μας που ήταν το χωρίο Κλειτσός με τον περίφημο ναό της Κορίτσας, του Αγίου Νικολάου του Νέου, όπου φυλάσσονται η ζωγραφική χείρ του Αγίου και Ευαγγελιστή Λουκά το μόνιμα ευωδιάζον  λείψανο του αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις και άλλα άγια λείψανα.

Μετά πήγαμε στην πλατεία του χωριού στο Μεσοχώρι και καθήσαμε να φάμε εκτός απ ότι είχαμε μαζί μας και ψητά παϊδάκια με πολύ ωραίες πατάτες τηγανιτές και όχι μόνο. Ένα αξιωματικός εν αποστρατεία που μας είδε έτσι μαζεμένους, του Χριστού παλικάρια,  μας κέρασε τα αναψυκτικά, και ο καταστηματάρχης από ένα μικρό παγωτό.

Τέλος πήγαμε σε έναν συνοικισμό του Κλειστού, στις Μουσχιάδες, σε παραδοσιακό  σπίτι, όπου οι υπέροχοι  άνθρωποί του  μας κέρασαν  κουραμπιέ και καφέ και απολαύσαμε από το μπαλκόνι τις ομορφιές της φύσης της Ευρυτανικής γης.

Αφου ξεκουραστήκαμε αρκετά πήραμε τον δρόμο του γυρισμού με μια  τελευταία στάση λίγο έξω από από την Βράχα στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος όπου μας περίμενε ο Ηγούμενος ιερομόναχος π. Γεράσιμος και κάναμε εσπερινό.

Στη συνέχεια ακολουθήσαμε την διαδρομή Βράχα – Ράχη Τυμφρηστού μια φοβερή διαδρομή και μετά  Ράχη – Λαμία.

Φτάνοντας στη Λαμία δοξολογήσαμε τον Θεόν ό οποίος μας προστάτευσε αλλά και μας επέτρεψε να δούμε και να προσκυνήσουμε ιερά κειμήλια και Άγια λείψανα και τα κάλλη της Φύσεως.

              Περιηγητής 

Ένας χρόνος πέρασε από την κοίμηση ενός μεγάλου ανδρός του μακαριστού Μιχαήλ Μιχαηλίδη, σε ηλικία 87 ετών, πλήρης ημερών.

Τον μακαριστό τον γνώρισα πρίν περίπου 25 χρόνια όταν λόγω ασθενείας ομαδάρχου ανέβηκα στην Κατασκήνωση να αναπληρώσω το κενό.

Ήταν ένας άνθρωπος χαρούμενος γελαστός και τίποτα δεν μαρτυρούσε τις δυσκολίες που έζησε όταν σε ηλικία των 40 ετών, τον Ιούνιο του 1968, έχασε τη λατρευτή του γυναίκα, την αείμνηστη Ειρηνούλα, η οποία πέθανε στη γέννα της. Έμεινε χήρος με δυο ορφανά παιδιά, τον Ανδρέα 5 χρόνων τότε και τον Μάριο βρέφος. Ήταν και για τους δυο πατέρας και μητέρα. Αντιμετώπισε τη χηρεία και την ορφάνια των παιδιών του με ζηλευτή αξιοπρέπεια. Λέγεται ότι ποτέ δεν μπήκε γυναίκα στο σπίτι του για να καθαρίσει ή να φτιάξει φαγητό

Μεγάλωνε τα παιδιά του και παράλληλα φρόντιζε μέσα από τις Κατασκηνώσεις και τις χριστιανικές ομάδες να μεταφέρει το μήνυμα του Χριστού, τον οποίο αγάπησε με όλη του την ψυχή.

Τον λέγαμε ακορντεόν της Κατασκηνώσεως. Γέμιζε τις ψυχές με τα χριστιανικά τραγούδια μερικά από τα οποία ήταν ποιήματα της μακαριστής συζύγου του Ειρηνούλας.

Χαρακτηριστικό και το ποιο τραγουδισμένο τότε στην Κατασκήνωσή μας « ΣΤΟΝ ΌΡΚΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΙΣΤΟΙ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ» το οποίο είχε μελοποιήσει μόνος του. Αλλά και τραγούδια από την πολυαγαπημένη του πατρίδα την ηρωική Κύπρο μας όπως το «ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ  Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ».

Ο μεγάλος αυτός άνδρας έγραψε συνολικά 35 βιβλία θρησκευτικού και εθνικού περιεχομένου. Με πολλή γλαφυρότητα εξέθεσε τις απόψεις του και κατηύθυνε τους αναγνώστες του στις σωστές γραμμές του Χριστού και της Ελλάδας.

Στην Λαμία εργάστηκε με ζήλο προκειμένου να κρατήσει όρθιο το χριστιανικό έργο όταν εκοιμήθη ο π. Αμβρόσιος Αντωνάρας, αναλαμβάνοντας τα κηρύγματα μαζί με τον άλλο μεγάλο θεολόγο Μαυρουδή Καραγιαννάκη, αλλά και τους κύκλους επιστημόνων, καθώς και τις ομάδες των Χαρουμένων Αγωνιστών

Ένα βράδυ την τελευταία φορά που είχε έρθει κατασκήνωση μπήκα στο αρχηγείο χωρίς να χτυπήσω την πόρτα νομίζοντας ότι δεν είναι κανένας μέσα επειδή δεν είχε φώς, και τον βρήκα να κάνει κομποσκοίνι προσευχόμενος.

Όταν τον συνάντησα ένα εξάμηνο πριν την κοίμηση του και τον ρώτησα πως είναι, μου είπε χαρακτηριστικά «Στα χέρια του Θεού είμαστε Παναγιώτη…….»

.Τροβαδούρε της πίστεως και της πατρίδος συνέχισε να μας τραγουδάς από ψηλά μαζί με τα παιδιά της Κατασκηνώσεως Ελευθεροχωρίου τα τραγούδια που μας έμαθες και μην πάψεις να προσεύχεσαι μέχρι να συναντηθούμε.

Αείμνηστε σεβαστέ μας πατέρα και εν Χριστώ μεγάλε δάσκαλε Μιχαήλ, αιωνία σου η μνήμη !!!

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος εορτάσθηκε  η εορτή του Αγίου Πνεύματος στον ναό της Αγίας Τριάδος που βρίσκεται στον αύλειο χώρο της Χριστιανικής Εστίας Λαμίας με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Νικολάου, παρουσία των συνεργατών αλλά και πολλών φίλων του Χριστιανικού έργου

Τόσο στον Εσπερινό το απόγευμα όσο και την Δευτέρα το πρωί πραγματοποιήθηκε αρτοκλασία.  Στον Εσπερινό  και στη Θεία Λειτουργία την επομένη ακούσθηκε ο λόγος του Θεού από τον Ιεροκήρυκα της μητροπόλεως Αρχ/την π. Σεραφείμ Ζαφείρη.

Λόγος μεστός, δυνατός, μας βοήθησε όχι μόνο να καταλάβουμε το μεγάλο γεγονός της Πεντηκοστής  αλλά και την ανάγκη που έχει ο Χριστιανός να έχει στην ζωή του το Άγιο Πνεύμα.

Οι συγκεκριμένοι «εθνικοί», δηλ. οπαδοί της εθνικής ελληνικής θρησκείας, δεν σταματούν να αναποδογυρίζουν, μέσα σε άγνοια και σύγχυση ευρισκόμενοι, τα πράγματα.

Βασικά έχουν μεγάλο πρόβλημα με την Π. Διαθήκη και τους Εβραίους. Από κοντά δεν αποδέχονται το Χριστιανικό Εορτολόγιο και το Ιερατείο παρόλο που και αυτοί στις κορυφές και τα πλάγια των ελληνικών βουνών και στα εναπομείναντα ιερά της αρχαιότητας κάνουν και γιορτές και έχουν δικό τους ιερατείο.

Λοιπόν, ας το πούμε για άλλη μια φορά: η Π. Διαθήκη είναι πρωτίστως η Εθνική Ιστορία των Εβραίων. Κάθε λαός έχει την ιστορία του. Και οι Εβραίοι έχουν τη δική τους που κατά βάση είναι καταγεγραμμένη στην Π. Διαθήκη.

Επειδή όμως από τους Εβραίους προήλθε ο Χριστός, ο Μεσσίας και Σωτήρας του Κόσμου, ο ενανθρωπήσας Θεός, ο Υιός της Παρθένου και Υιός και Λόγος του Θεού, ο Ναζωραίος, από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, ο Αρχηγός και Τελειωτής της Πίστεώς μας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως εκ τούτου η Π. Διαθήκη είναι και η Προϊστορία του Χριστού. Προφητεύει για τον Χριστό και είναι «Παιδαγωγός εις Χριστόν».

Η Π. Διαθήκη λοιπόν μας λέγει ότι ο Χριστός θα έλθει, η Κ. Διαθήκη μας λέγει ότι ο Χριστός ήλθε και η Αποκάλυψη μας λέγει ότι ο Χριστός θα ξανάρθει.

Έτσι η Π. Διαθήκη έχει και την ιστορία του λαού του Θεού, έχει όμως και τις προφητείες για τον Κύριο και το νέο Ισραήλ της Χάριτος, τον λαό της Εκκλησίας. Έχει γεγονότα, έχει όμως και αλληγορίες και προτυπώσεις. Πολλά πράγματα και πρόσωπα δεν ερμηνεύονται ξερά – ιστορικά μόνο, αλλά υπό το πρίσμα της Κ. Διαθήκης, χωρίς όμως να αίρεται και η ιστορικότητά τους.

Οι οπαδοί της εθνικής ελληνικής θρησκείας όμως κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν οι Εβραίοι: βλέπουν τα πράγματα ιστορικά και εθνικά μόνο. Χωρίς τη Χριστολογική και Εσχατολογική ερμηνεία τους.

Από την άλλη μεριά φαίνεται ότι οι οπαδοί της εθνικής ελληνικής θρησκείας παραδέχονται κάπως την Κ. Διαθήκη, δηλαδή το Ευαγγέλιο – που το έγραψαν Εβραίοι βεβαίως, στην ελληνική γλώσσα όμως – και τον Χριστιανισμό.

Ναι, αλλά, το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία ομιλούν δια στόματος του Χριστού και των Αποστόλων υπέρ της θεοπνευστίας της Π. Διαθήκης και εξυμνούν τα κατορθώματα των αρχαίων αριστέων και ηρώων της Πίστεως, που υπήρξαν οι πρόγονοι του Χριστού και τα σκαλοπάτια εκείνα στην σκάλα της ιστορίας του λαού του Θεού «δι ης κατέβη ο Θεός».

Όλοι δε οι συγγραφείς της Κ. Διαθήκης εκθειάζουν τα γεγονότα και τα πρόσωπα του εβραϊκού λαού, όχι στενά εθνικιστικά, αλλά ως τα σημεία εκείνα που αποτελούν τα θαύματα του Θεού, σαράντα χρόνια της έρημο, αλλά και μετά,  προκειμένου να δεχθεί ο κόσμος τον Χριστό.

Έτσι παραδείγματος χάρη το Πάσχα δεν είναι μόνο πέρασμα από την Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και πέρασμα από τη δουλεία της αμαρτίας στην ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού, είναι πέρασμα από το θάνατο στην Ανάσταση, είναι το χριστιανικό βάπτισμα κ. ά.

Το αίμα του αμνού στην πόρτα των Εβραίων δεν είναι απλά και μόνο για να δεί ο Άγγελος τα ιουδαϊκά σπίτια, αλλά είναι και το Αίμα του Χριστού που μας σώζει από τον όλεθρο της αμαρτίας.

Όποιος πηγαίνει τη Μ. Εβδομάδα στην Εκκλησία ακούει εκεί την επαλήθευση όλων των προφητειών της Π. Διαθήκης στο πρόσωπο του Χριστού. Η Π. Διαθήκη ξεπερνά έτσι τον ιστορικό της ρόλο και φωτίζει με τον προφητικό της λόγο μέσα από τη σήραγγα της ιστορίας το πρόσωπο του ερχομένου Χριστού.

Το ότι στην πορεία των χρόνων μετακινήθηκαν λαοί, πολέμησαν οι Εβραίοι τους Αιγυπτίους, τούς οποίους όμως Εβραίους είχαν δούλοι τετρακόσια τριάντα χρόνια οι Αιγύπτιοι και πήγε μετά ο Μ. Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του και αντιστάθηκαν οι Μακκαβαίοι, όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν συνηθισμένο καμβά  στο γεγονός και στην επιστήμη της ιστορίας.

Τέλος οι «εθνικοί» <πάλιν και πολλάκις> ασχολούνται με τη μυθολογία της καθόδου της Περσεφόνης στον Άδη και την επιστροφή της στη γη,  και τούμπαλιν…

Λοιπόν! Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το μύθευμα  με την χιλιομαρτυρημένη ιστορικότητα της Αναστάσεως του Χριστού την γενομένη σε ιστορικούς χρόνους και όχι στο θολό παρελθόν της μυθολογίας, χάριν μάλιστα της οποίας Αναστάσεως εκατομμύρια μαρτύρων θυσίασαν τη ζωή τους; Πέθανε ποτέ κανένας για την Περσεφόνη;

Και επειδή μας καλούν συνεχώς να γυρίσουμε πίσω στα παλιά, στην πλάνη του Δωδεκαθέου και στη θρησκεία των ειδώλων, τους λέμε ότι γεννήθηκαν σε λάθος εποχή. Έπρεπε να ζούσαν τότε επί αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο και να μετέστρεφαν τους ολίγους αρχικά που πίστεψαν ειρηνικά και χωρίς βία και εγκατέλειψαν το ψέμα και το σκοτάδι και είδαν το Φως το Αληθινό και τα εκατομμύρια μετά των Ελλήνων που πίστεψαν αβίαστα στο Χριστό. Τότε έπρεπε να ζούσαν, για  να βλέπαμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος τους».

Ευτυχώς όμως και για μας, αλλά και για αυτούς – γιατί υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό προηγούμενο – οι Έλληνες έκαναν την επιλογή τους και διάλεξαν τον Χριστό, το Ευαγγέλιο και την Ορθόδοξη Εκκλησία εις αιώνας αιώνων και δεν τα αλλάζουν ποτέ !»

Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι για πάντα!!!