ΠΟΤΕ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ

ΤΡΙΤΗ – ΠΕΜΠΤΗ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 6 – 8.30 μμ στη ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ με ΔΩΡΕΑΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ

ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ 6 – 8.30 μμ

ΟΧΙ στην ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

 Έχουμε ακούσει και στο παρελθόν περιπτώσεις ευθανασίας…Και σε ζώα και σε ανθρώπους…Ακούσαμε και πρόσφατα από επωνύμους…Δεν είναι όμως ευ-θανασία η λεγομένη ευθανασία…Πας να αποφύγεις ένα επίγειο σωματικό πόνο ή ένα οξύτατο πνευματικό πόνο και φεύγεις από αυτή τη ζωή με ένα χειρότερο αποτέλεσμα: χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και επιστροφής.

Δεν είναι η ευθανασία συμβατή με την πίστη στο Θεό και την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.Τι είπε ο Χριστός για τον αυτόχειρα Ιούδα; Είπε : «καλύτερα να μη είχε γεννηθεί». Όχι μόνο για την προδοσία, αλλά και για την αυτοκτονία.Και ναι μεν στα ζώα το κακό είναι μικρότερο, διότι δεν έχουν συνείδηση της υπάρξεώς τους, αλλά μόνο ένστικτα ζωής και αναπαραγωγής και κατώτερο συναισθηματικό κόσμο (κάποια κέντρα)…Για τον άνθρωπο όμως η ευθανασία είναι ό, τι χειρότερο.Είναι αυτοκτονία, αυτοχειρία έστω κι αν γίνεται με αφαίρεση της μηχανικής υποστήριξης στο Νοσοκομείο ή με ένεση του γιατρού.

Όποιος αυτοκτονεί φεύγει αμετανόητος…Μάλιστα επεμβαίνει στα χωράφια του Θεού.Τη ζωή δεν τη φτιάξαμε εμείς…Είναι δώρο Θεού η ζωή δια μέσου των γονέων μας.Αρχηγός της ζωής και του θανάτου είναι ο Θεός.Δεν έχουμε εμείς το δικαίωμα κάτι που δεν αρχίσαμε να το τελειώσουμε. Δεν είμαστε αυθύπαρκτοι και αυτόνομοι σ΄ αυτή τη ζωή. Άλλος ανοίγει και κλείνει το διακόπτη της ζωής.Έχουμε λοιπόν αρχή και τέλος βιολογικό.Όμως δεν έχουμε υπαρξιακό τέλος. Η ψυχή είναι αθάνατη και ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχίζει το ταξίδι της και αναλόγως των πράξεών της χαίρεται ή πενθεί στο διηνεκές χωρίς τη δυνατότητα αλλαγής.Αυτό το σκέφτονται οι υποψήφιοι πελάτες της ευθανασίας;

Χώρια που η ευθανασία είναι κι  ένας άκρατος εγωϊσμός.«Δεν θέλω να πονέσω, να καταρρεύσω, να με δούνε στα χάλια μου, να είμαι εξαρτώμενος και διασωληνωμένος».Και οι άλλοι που δεν έχουν τα χρήματα να πάνε στην Ελβετία για ευθανασία;Που λιώνουν πάνω στο κρεβάτι του πόνου;Που συχνά μέσα στον πόνο τους βρίσκουν τον λησμονημένο Θεό και ξανασμίγουν με τους συγγενείς τους;

Έλεγε σοφά ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Μη κατηγορείτε τον καρκίνο. Ξέρετε πόσους έστειλε στον Παράδεισο ο καρκίνος»;Κακό ο πόνος, κάκιστο… Δεν είναι όμως ηθικό κακό.Από το πικρό του πόνου συχνά βγαίνει γλυκιά ωφέλεια.Αν ήταν κακό ο πόνος, δεν θα υπέφερε ο Χριστός στο Σταυρό και οι  άγιοι Μάρτυρες στα μαρτύριά τους.Εξάλλου γιατί κάνει κάποιος ευθανασία;Πιθανόν για την αποφυγή των δυσάρεστων συνεπειών μιας ανίατης και επώδυνης αρρώστιας.Κι αν στο διάστημα αυτό ανακαλυφθεί – λέμε αν – το φάρμακο κατά του καρκίνου;Αν βρεθεί μια μέθοδος να μη πονάμε;

Αν τέλος πάντων κάνει ο Θεός ένα θαύμα;Δεν θα χτυπάμε το κεφάλι μας αιώνια στον τοίχο της κόλασης χωρίς αποτέλεσμα;Η τελική όμως προσπάθεια της ευθανασίας έγκειται στο να αποφύγει ο άνθρωπος το θέλημα του Θεού (όπως πχ και με την κρυονική) και τελικά κάνει το δικό του θέλημα.

Κι αν ο Θεός θέλει να περάσουμε μέσα από το καμίνι του πόνου; Δηλαδή δεν μας αγαπά ο Θεός; Ξέρουμε εμείς καλύτερα από Αυτόν; Αυτός θυσίασε το Γιό Του για μας. Αυτός είπε ότι «και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες». Μας αγαπά και μας φροντίζει μέχρι λεπτομερειών και δευτερολέπτων.

Ερχόμαστε λοιπόν εμείς με την ευθανασία και λέμε στο Θεό ότι «είσαι άδικος που μού ΄δωσες αυτή την αρρώστια κι εγώ θα δεις τι θα σου κάνω, θα σου ξεφύγω, είσαι ο δήμιός μου και δε θέλω καμιά παρηγοριά και λύπηση»…

Κι όλα αυτά τα λέει στον Πατέρα και Πλάστη μας…

Και τελικά πάει με τον άλλο, τον κακό, που είναι ανθρωποκτόνος και μας ωθεί από την αρχή είτε στον φόνο κάποιου άλλου είτε στον φόνο του εαυτού μας.

Η αρρώστια και ο πόνος μας πληροφορούν ότι είμαστε φθαρτοί και παροδικοί εδώ κάτω. Ότι έχουμε ημερομηνία λήξεως. Είναι το καμπανάκι του Θεού που μας λέγει: «στροφή προς τα άνω». «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο».

Αλήθεια, αυτοί που επιθυμούν ευθανασία ρώτησαν την ψυχή τους, τον Χριστό, την Εκκλησία, το Ευαγγέλιο, έτσι από περιέργεια να δούνε τι λέγουν… Ξέρουν τι σημαίνει Παράδεισος και Κόλαση;

Οι εμφανισθέντες κατά καιρούς άγιοι μάρτυρες σε αγίους και οσίους της Εκκλησίας μας έλεγαν ότι «δεν είναι άξια τα παθήματα αυτής της ζωής προς την μέλλουσα δόξα που θα μας αποκαλυφθεί».

Οι εκούσια ευθανατούμενοι όμως γυρίζουν τα πράγματα ανάποδα:

Για να μη ζήσουν λίγο πόνο σωματικό εδώ προτιμούν τον αιώνιο και αβάσταχτο πόνο της ψυχής εκεί!

Αλλά τον πραγματικό πόνο δεν τον νιώσαμε ακόμη….

 Να φυλάξει ο Καλός Θεός να μη πάμε στην κόλαση, στον τόπο της βασάνου, εκεί όπου ο πόνος δεν έχει ούτε γιατρειά ούτε τέλος.

Είμαστε συμπαθείς σε όσους σκέφτονται μέσα στην άγνοιά τους ή την απελπισία τους το λάθος της ευθανασίας, αλλά θα ήταν όμως χειρότερο λάθος να μη λέγαμε το άγιο θέλημα του Θεού για τη ζωή και τον θάνατο. Για τον άνθρωπο!

ΔΗΛΩΣΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ

Πραγματοποιήθηκε στις 12/6/2016 η εκδρομή των μαθητών Δημοτικού-Γυμνασίου,Λυκείου στην κατασκήνωση της Χριστιανικής Εστίας.Μετά τον εκκλησιασμό στις Θερμοπύλες τα παιδιά έπαιξαν στην καρτασκήνωση και στο τέλος προσφέρθηκαν σάντουιτς κρουασάν αναψυκτικά

Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθη η εκδρομή των Φ. Κ.(Φιλικών κύκλων) Στιγμιότυπα μας δείχνουν οι παρακάτω φωτο.

«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ» (Εφεσ. ε’15)

Δεν υφίσταται στην υφήλιο ένας διάχυτος χριστιανικός κόσμος, αλλά από τη μία πλευρά υπάρχει η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία κατέχει το πλήρωμα της αληθείας και είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας», κι από την άλλη μεριά υπάρχουν οι πλανεμένοι, αιρετικοί και αποσκιρτήσαντες χριστιανοί, υπέρ των οποίων εκτενώς προσευχόμαστε προς επιστροφή και ενότητα (=υπέρ της των πάντων – και όχι πασών των «εκκλησιών» – ενώσεως) στην αγία και αμώμητη πίστη των Ορθοδόξων.

Οι Άγιοι Πατέρες, οι κατά πάντα υποχωρητικοί και συγκαταβατικοί, οι ταπεινοί προς πάντα άνθρωπον, ποτέ δεν εξίσωναν την αίρεση με την αλήθεια και όταν «η πίστις ήτο το κινδυνευόμενον» δεν έδειχναν καμμιά υποχώρηση και αβροφροσύνη, λέγοντας, ότι «εις τα της πίστεως ου χωρεί συγκατάβασις» (π.χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο Μ. Βασίλειος, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Αββάς Αγάθων…) Μη συγχέομε λοιπόν την καθημερινή άσκηση της αγάπης με την ακριβή διατύπωση της αλήθειας και τα «όρια ά έθεντο οι πατέρες ημών», η οποία αλήθεια ακριβώς συνιστά την όντως αγάπη προς τους αιρετικούς.

Η υπόθεση της κλιματικής αλλαγής και της παγκόσμιας ειρήνης, του μεταναστευτικού προβλήματος και της τρομοκρατίας ασφαλώς είναι οξύτατα προβλήματα που απασχολούν όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα ματώνουν τις καρδιές των χριστιανών. Αυτό όμως το γεγονός δεν συνιστά καμμιά προϋπόθεση για έναρξη και συνέχιση θεολογικών διαλόγων με αιρετικούς, ωσάν να αναζητούμε λύσεις πάνω στην χαμένη αλήθεια και ενότητα της πίστεως. «Έτερον εκάτερον». Ούτε ένας άγιος Πατέρας στο παρελθόν κάθισε ποτέ στο ίδιο Τραπέζι με αιρετικούς για την πείνα και τη φτώχεια. Εξάλλου μέχρι σήμερα δεν έφεραν αυτοί οι διάλογοι κανένα αποτέλεσμα στα παραπάνω θέματα ούτε στη θεολογική σύγκλιση των δύο πλευρών. Η Εκκλησία δίνει επαρκή τη μαρτυρία της εμπειρίας της στα κοινωνικά θέματα χωρίς άλλα στηρίγματα και δεκανίκια και δεν αλλάζει την ορολογία της αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων, που μας λέγουν ξεκάθαρα «αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού…» και ότι οι Λατίνοι και σχισματικοί και αιρετικοί είναι. Πόσο μάλλον όλοι οι άλλοι.

Επειδή δια το θέμα του βαπτίσματος λέγονται κατά καιρούς πολλά, εκείνο που πρέπει να πούμε είναι ότι οι πρό του Σχίσματος Ορθόδοξοι Πατέρες μας ως ορθόδοξοι αντιμετώπιζαν ποιμαντικά και τοπικά με διαφορετική πιθανόν προσέγγιση – με ακρίβεια ή με οικονομία – το θέμα της εισόδου εκ νέου στην Εκκλησία των αιρετικών εκείνης της εποχής, οι οποίοι προφανώς διέσωζαν τον τύπο του αγίου Βαπτίσματος. Εδώ στην περίπτωση των με επίγνωση στην αγία Ορθοδοξία επιστρεφόντων αιρετικών της Δύσεως δεν έχουμε καν βάπτισμα. Η συνείδηση των επιστρεφόντων δυτικών ζητούν την κατ΄ ακρίβειαν επανεισδοχή τους με ορθόδοξο βάπτισμα στην Εκκλησία μας (π. Πλακίδας Ντεσιέγ).

Ασφαλώς ο Χριστός έκανε θαύματα σε ειδωλολάτρες και Σαμαρείτες της εποχής του, όπως κάνει θαύματα και σήμερα σε μουσουλμάνους και παπικούς και ετεροδόξους… Κοινός Πατέρας όλων είναι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτοί όλοι ανήκαν τότε στο λαό του Θεού ( όπως ακριβώς είπε και διόρθωσε τη Σαμαρείτιδα) και ότι οι σημερινοί αιρετικοί είναι μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. «Με την Πεντηκοστή και την Εκκλησία «εις ενότητα πάντας εκάλεσε» και τότε έδωκε την τελειωτική χάρη δια του λόγου, της Πίστεως και των Μυστηρίων: «ὁ πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Τότε «γενήσεται μία ποίμνη είς ποιμήν». Εξάλλου όπως λέγει ο αείμνηστος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «τα προσωπικά σε εθνικούς και αλλοδόξους θαύματα σκοπό έχουν να τους φέρουν στο χώρο του αντικειμενικά και γενικά ισχύοντος θαύματος, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία».

Άλλο διάσπαση και διάτμηση του χριστιανικού κόσμου κι άλλο διάσπαση και σχίσμα του εκκλησιαστικού σώματος, όπως υπονοεί και ο Παύλος, όταν ομιλεί για σχίσματα και διαιρέσεις των Χριστιανών της Κορίνθου. Ασφαλώς οι άγιοι Πατέρες τότε δεν θεωρούσαν τους αρειανούς Εκκλησία…Εμείς δυστυχώς θεωρούμε όλες τις μεγάλες αιρέσεις Εκκλησίες και αποκαλούμε τους αιρεσιάρχες σε συλλείτουργα μάλιστα αγιώτατους αδελφούς. Και εν πάση περιπτώσει συνήλθαν οι άγιες Οικουμενικές Σύνοδοικαι έθεντο τα όρια της αμωμήτου πίστεως, κατεδίκασαν, αφόρισαν, αναθεμάτισαν τους αιρετικούς, όπως και οι παπικοί συνοδικά και πατερικά καταδικάσθηκαν και έκτοτε δεν γεννάται θέμα. Μα επιτέλους: δεν τα ήξεραν αυτά οι άγιοι πατέρες μας, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης, οι Πατριάρχαι της Ανατολής το 1848, όταν μιλούσαν κατά του παπισμού;

Ερωτάται κατά κόρον πως δέχθηκαν Πατέρες κάποιων Αγίων Οικουμενικών Συνόδων αιρετικούς στην Αγία Ποίμνη του Χριστού χωρίς αναβαπτισμό και αναχειροτόνιση και μείς δεν μπορούμε σήμερα… Πρώτον μέν το αποφάσισαν συνοδικά, και όχι ένας ατομικά και μια εκκλησία τοπικά. Τα αποφάσισαν συγκεκριμένα και ασφαλώς υπό προϋποθέσεις και κατ΄ οικονομίαν χάριν ενός μεγαλυτέρου καλού, της αρχής της σωτηρίας. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι οι αιρετικοί εκείνοι ήθελαν να επανέλθουν στην Εκκλησία. Είχαν μετανιώσει και είχαν αποκηρύξει την πλάνη τους. Οι παπικοί και οι άλλοι δεν θέλουν. Θέλουν να μένουν στην αίρεση. Τόσο απλό είναι! Εμείς σπεύδουμε εκ των προτέρων και κάνουμε εκπτώσεις στην κανονικότητα χωρίς να μας το ζητήσουν. Όσοι επιστρέφουν όμως πραγματικά στην Ορθοδοξία δεν θέτουν θέμα βαπτίσματος και δεν ζητούν διευκολύνσεις. Εμείς βιαζόμαστε και κάνουμε τον πρόθυμο και τον ανοιχτοχέρη.

«Αρχή φιλοσοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Πράγματι οι Άγιοι Πατέρες μαζί με την ακρίβεια δεχόντουσαν και την οικονομία στο χειρισμό των αιρετικών. Ουδέποτε όμωςέδιναν μυστήρια και θεωρούσαν ισότιμα μέλη της Εκκλησίας ανθρώπους που βρισκόντουσαν ακόμη μέχρι το λαιμό στην αίρεση. Μέχρι να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο που αποφασιζόταν συνοδικά και συνολικά, οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν δικαίωμα στα Μυστήρια. Ύστερα δεν είναι το ίδιο τα θαύματα και οι βαπτίσεις των μαθητών του Χριστού αποστελλομένων από τον Χριστό πρίν από την Πεντηκοστή και μετά την Πεντηκοστή.

Πολύς λόγος για τον Παπισμό. Καλά, έχει ορθή Τριαδολογία, ορθή Μαριολογία, Ορθή Εκκλησιολογία, ο Παπισμός; Δεν ασκεί προσηλυτισμό με εγκλήματα μάλιστα ο Παπισμός; Ο παπισμός έχει περισσότερες αιρέσεις και από τον Χιλιασμό που είναι οργάνωση. Τι λέγει ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς για τον Πάπα και τον ανθρωποκεντρισμό του παπισμού; Τα γεγονότα τα καθ΄ εκάστην γενεάν εις βάρος του Παπισμού γενόμενα υπό του Θεού θαυμαστώς προκληθέντα (θαύμα αγ. Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα) σε συλλείτουργα και συμπροσευχές είναι δυνατόν να αγνοηθούν και να αφήνουν περιθώρια αθωώσεως της παπικής αιρέσεως.

Αν αρχίσουμε, τέλος, να θέτουμε σε μερική ή γενική αμφισβήτηση την ισχύ των ιερών κανόνων, επικαιροποίησης και εκσυγχρονισμού τους, αν την ιερή καύχηση περί της αδόλου αποστολικότητας και μοναδικότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας την χαρακτηρίζουμε αυθαίρετη αποκλειστικότητα της Εκκλησίας μας, αν βλέπουμε Εκκλησίες και Χάριτες στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Αιρέσεων, στο οποίο σημειωτέον η Παπική Αίρεση ποτέ δεν έγινε μέλος, και για το οποίο άγιοι παλαιοί και πρόσφατοι με αποκάλυψη Θεού απερίφραστα καταδίκασαν, αν επιλεκτικά διαχωρίζουμε τα Μυστήρια, αναγνωρίζοντας το κρείττον (=το βάπτισμα) και ακυρούντες δήθεν τα ελάσσονα, αν χωρίς να μας το ζητήσουν σπεύδουμε εμείς από μόνοι μας και εγκρίνουμε βαπτίσματα αιρετικών και να υποστηρίζουμε μεικτούς γάμους, αν εθελοτυφλούμε μπροστά στην αμετανοησία και την εγκληματικότητα του παπισμού και στις διαστροφές του προτεσταντικού χώρου, τότε έχουμε αποτολμήσει απόπειρα εκκλησιαστικού εγκλήματος και εμπιστευόμαστε την κρίση μας κυμαινόμαστε αντιφατικά και αυτοκτονικά μεταξύ ορθοδόξου ομολογίας και αντιθέου ανθρωπαρεσκείας.

Κατηγορούν κάποιοι μεγαλόσχημοι τους κληρικούς και λαϊκούς εκείνους που έχουν κάποιες επιφυλάξεις για την επικείμενη Μεγάλη Σύνοδο, ότι δεν κάνουν υπακοή στην Εκκλησία και δεν δείχνουν πειθαρχία. Και όταν λέγουν Εκκλησία εννοούν αυτάρεσκα και αταπείνωτα τον εαυτό τους ή κάποια εκκλησιαστικά κέντρα αποφάσεων και κάποια πρόσωπα υψηλά ιστάμενα στην ορθόδοξη εκκλησιαστική ιεραρχία.

Δεν υπάρχει όμως χειρότερο επιχείρημα μέσα στην ιστορία της Πίστεως από το να χρησιμοποιείται η αρετή της υπακοής και η ανάγκη της ενότητος για την αναίρεση του θεόσδοτου δώρου της ελευθερίας και της λογικής και μάλιστα με αποτέλεσμα την παραχάραξη της Αλήθειας.

«Αυτού ακούετε» φωνάζει ο Άγιος Θεός από το ύψος του θαβωρίου όρους της Μεταμορφώσεως. Ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διά τον Χριστόν και εχθρούς διά τον Χριστόν». Δεν υπηρετούμε λοιπόν πρόσωπα ούτε κολακεύουμε και χαϊδεύουμε αξιώματα και θρόνους χάριν του οποιουδήποτε δικού μας συμφέροντος και σε βάρος της αλήθειας. Την Αλήθεια και τον Χριστό υπηρετούμε «πάση θυσία».

Δηλαδή, «ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία» επικριτές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, τι έπρεπε να κάνει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός στη ψευδοσύνοδο της Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα με τη δική σας σκέψη; Να υπακούσει στον πατριάρχη και στο βασιλιά σε βάρος της αλήθειας και να υπογράψει την υποταγή στον Πάπα; Μα ακριβώς αυτή η στάση του, αυτό το ΟΧΙ, ευλογήθηκε από το Θεό και επαινέθηκε από το λαό και παραμένει μέχρι σήμερα ο «Άτλας της Ορθοδοξίας».

Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Τι σημαίνει ότι κάποιος είναι Πατριάρχης ή Επίσκοπος ή Θεολόγος; Πόσους τέτοιους έχει καταδικάσει και αναθεματίσει η συνείδηση της Εκκλησίας ως αιρετικούς; Ακόμη και πολυπληθείς συνόδους ανακήρυξε ληστρικές. Όλοι κρίνονται στην Ορθοδοξία.

Πρωτίστως πρέπει να πούμε ότι Εκκλησία είμαστε όλοι. Κλήρος και λαός. Είμαστε «ο Χριστός και εμείς μέσα στους αιώνες» όπως λέγει ο ιερός Αυγουστίνος. Εκκλησία είναι Ο Χριστός, Το Ευαγγέλιο, Η Αλήθεια, ο Επίσκοπος, Το Ιερατείο, Το Θυσιαστήριο και Ο πιστός Λαός. Όλα μαζί. Όχι λαοκρατία ούτε όμως και κληρικοκρατία. Όχι αναρχία ούτε όμως και ισοπεδωτική ομοιομορφία. Συνοδικότητα και Ομοφωνία. Το τεκμήριο της Αλήθειας τελικά βρίσκεται στον πιστό λαό. Το είπαν αυτό οι Πατριάρχες της Ανατολής στον Πάπα το 1848.

«…Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες…».

Ο Χριστός μας επίσης όταν απέστειλε τους μαθητές Του στα έθνη, τους είπε «διδάσκοντες αυτούς πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», δηλαδή : «δε θα λέτε άλλα αντ΄ άλλων και δικά σας πράγματα, αλλά μόνο όλα όσα σας έδωσα Εγώ ως εντολές».

Λοιπόν, δεν έχουμε το δικαίωμα να διαβάζουμε και να κρίνουμε, αν αυτά που ετοιμάζονται στη Μεγάλη Σύνοδο είναι μέσα στην Αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας; Δεν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται με βάση το Ευαγγέλιο και την ιερά Παράδοση.

Έλεος ! Και αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψεως και του λόγου θα το στερήσουν οι αρνητές της πολυφωνίας και της συνοδικότητος; Δηλαδή δεν πρέπει να εκφράσουν τη γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, επίσκοποι, άγιο Όρος, αδελφότητες; Ακόμη και τα κοσμικά νομοσχέδια τίθενται σε ανοιχτή διαβούλευση. Χειρότεροι και από τους κοσμικούς θα γίνουν οι εκκλησιαστικοί άρχοντες;

Θεολογικά κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθώς πρέπει να γίνεται, από τον συμμετέχοντα ευσεβή λαό, ο οποίος δεν είναι υποδεέστερος στην έρευνα και αποτίμηση της αλήθειας του Χριστού. Δεν είναι τυφλά ποντίκια οι άνθρωποι ούτε ζαλισμένο κοπάδι οι Χριστιανοί.

Που φτάσαμε επιτέλους; Να αντιγράφωνται στην Εκκλησιαστική ζωή παπικές ισοπεδωτικές πρακτικές και να μιμείται η ανελεύθερη κομματική πειθαρχία των πολιτικών σχηματισμών; Δυστυχώς.

Ασφαλώς και δεν θα τους ακολουθήσει σε αυτό το δρόμο ο Πιστός Λαός ούτε θα αυτοκαταργηθεί επειδή το θέλουν μερικοί. 

    Ο Βλαδίμηρος Πούτιν προέρχεται από την G.K.B, την φοβερή μυστική υπηρεσία της κομμουνιστικής Ρωσίας. Υπήρξε ανάστημα του Γιέλτσιν και βάδισε στα χνάρια του. Σήμερα είναι Πρόεδρος της Ρωσικής Συνομοσπονδίας, μεγάλος και χαρισματικός ηγέτης, σεβαστός στους φίλους και φοβερός στους εχθρούς της Πατρίδος του. Βρίσκεται στην εξουσία χρόνια τώρα με τη θέση άλλοτε του Πρωθυπουργού και άλλοτε του Προέδρου μαζί με τον Μεντβέντεφ, δύο στη συσκευασία του ενός, χάριν της Αγίας Ρωσίας.

Σήμερα ο άνθρωπος αυτός φαίνεται ότι πιστεύει και θρησκεύει. Τουλάχιστον εξωτερικά δείχνει την ευλάβειά του και στηρίζει την Ορθοδοξία απανταχού της γης. Χτίζει Εκκλησίες και επιστρέφει στο Πατριαρχείο της Ρωσίας τα κλεμμένα των μπολσεβίκων. Ασφαλώς πρέπει νάναι και από τους λίγους φίλους της Ελλάδας, χωρίς αυτό όμως να καταργεί το πρώτο και άμεσο ενδιαφέρον του για το καλό της πατρίδας του.

Φαίνεται λοιπόν ότι πιστεύει και μετάνιωσε. Αυτό έδειξε κι εδώ στην Ελλάδα. Λένε ότι έχει και πνευματικό και εξομολογείται. Πήγε στους Αγίους Τόπους και άφησε πάνω στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου το βαπτιστικό σταυρό του που του είχε δώσει η μάνα του, λέγοντας ο ίδιος σε δημοσιογράφο το εξής φοβερό: «ἡ πίστη είναι σαν το χορτάρι στην άσφαλτο. Το πατάνε τα αυτοκίνητα και αυτό όλο ξαναφυτρώνει». Αρκετές φορές πήγε και στο Άγιο Όρος.

Οπωσδήποτε αναμάρτητος δεν είναι. Είναι διπλωμάτης, είναι χριστιανός, είναι πατριώτης, έξυπνος, ετυμόλογος, ευθύς στο λόγο. Έχει πάρει και διαζύγιο από τη σύζυγό του. Πως και γιατί δεν μάθαμε πολλά. Τηρουμένων των αναλογιών είναι για την Ορθόδοξη Ρωσία μια καλή περίπτωση ηγέτη, συμβατού με την πίστη και την παράδοση. «Ἑίτε προφάσει είτε αληθεία Χριστός δοξάζεται». Μπορεί να ισχύει και το άλλο του Χριστού, ότι: «οι τελώνες και αι πόρνες πάνε μπροστά και μας οδηγούν στη Βασιλεία των Ουρανών».

Εμείς εδώ το ξεφτιλίσαμε. Ούτε τον σταυρό μας δεν κάνουμε. Δεν μπορεί νάναι κάποιος πρωθυπουργός σε μια ορθόδοξη χώρα και νάναι άθεος και άπιστος; Με τίποτε. Είναι τελείως αταίριαστο. Είσαι σα τη μύγα μεσ΄ στο γάλα. Νιώθει άβολα και δεν ξέρει τι να κάνει. Κρίμα για τον Αλέξη, τον Πρωθυπουργό μας. Θέλει πολλή προσευχή ώστε να βγάλει από μέσα του την καλή πλευρά και να αποδεχθεί την υπεροχή της γνώσεως και της δυνάμεως του Θεού. Δεν μπορεί νάχει η Ελλάδα άθεο Πρωθυπουργό… Εδώόλα μιλούν για το Θεό. Ο άθεος κανονικά πρέπει να ζει σε άλλη χώρα. Διαφορετικά πάσχει. Αξιολύπητος ο άνθρωπος. Ο Πούτιν κινούταν μέσα στο φυσικό του χώρο. Ο δικός μας είχε χάσει «τ΄ αυγά και τα πασχάλια». Φταίμε όμως κι εμείς, κληρικοί και λαϊκοί, διότι ζούμε εντελώς εξωτερικά την πίστη και δε βοηθάμε με βίο και λόγο τους ατακτούντες.

Συμπληρωματικά με το παραπάνω θέμα είναι και τα εξής.

Μη μας κακοφαίνεται για την αθεϊα των αρχόντων μας. Δεν είχε και καλύτερους να μας στείλει ο Θεός. Εξάλλου είναι και επιλογή μας. Φταίμε εμείς πρωτίστως που τους ψηφίσαμε, κατά πλειονοψηφεία εννοείται. Δηλαδή «κατά τον λαόν και οι άρχοντες».

Μπορεί να είμαστε βαπτισμένοι ορθόδοξοι, αλλά τι σόϊ χριστιανοί είμαστε; Ο λαός μας χτυπιέται από τα κύματα και βουλιάζει μέσα στην απιστία, στη μαγεία, στην πορνεία, στις προγαμιαίες σχέσεις, στην εκτεταμένη μοιχεία, στη χρήση ουσιών από το γυμνάσιο ακόμη. Είμαστε πρώτοι στη βλασφημία, στις εκτρώσεις, στο κάπνισμα, στην απρόσεκτη οδήγηση, στη ρύπανση του περιβάλλοντος, στην αισχρολογία, στην οφθαλμοπορνεία ζώσης και εικονικής πραγματικότητας…

Από την άλλη μεριά όμως ισχυριζόμαστε ότι όλοι έχουμε δεί στον ύπνο μας την Παναγία και την Αγία Παρασκευή, έχουμε αγίους προγόνους που δεν τους μοιάζουμε βέβαια, περνάμε ανάβουμε ένα κεράκι, αλλά δεν εκκλησιαζόμαστε συστηματικά, και καυχιόμαστε ότι θρησκεύουμε και πιστεύουμε με τον τρόπο μας, τη στιγμή που δεν έχουμε εξομολογηθεί ποτέ και έχουμε χρόνια να κοινωνήσουμε.

Αυτοί είμαστε γενικά ως λαός: ανεκκλησίαστοι και απαίδευτοι χριστιανικά. Καρναβαλιστές στο έπακρο, χωμένοι στη μασονία και τις στοές, διεφθαρμένοι μέχρι το κόκαλο, φιλοπανηγυριστές και φιλοαγιορείτες πιθανότατα, με εικόνες στα σπίτια μας, αλλά και με χρόνιους παράνομους δεσμούς, πολιτικούς γάμους, σύμφωνα συμβίωσης και παρατεταμένα αρραβωνιάσματα, δηλαδή όλα όσα άνευ ουδεμιάς αντιλογίας βδελύσσεται ο Θεός και η Εκκλησία.

Διαμαρτυρόμαστε τώρα για τη συμπεριφορά του Υπουργού παιδείας σε βάρος των θρησκευτικών… Γιατί; Οι νέοι γονείς κατά πως έμαθαν σέρνουν από μικρά τα παιδιά τους με τα καροτσάκια στις καφετέριες που πήγαιναν και πηγαίνουν και οι ίδιοι. Μόλις μεγαλώσουν τα στέλνουν σε όλα τα άλλα: πολεμικές τέχνες, μπαλλέτα κλπ αδιαφορώντας για κατηχητικά, εκκλησία, προσευχές, λόγο Θεού.

Οι υπουργοί της αριστεράς λοιπόν κάνουν αυτό που ξέρουν και το εφαρμόζουν δημόσια και γενικά. Το επιτρέπει ο Θεός για να καταλάβουμε πόσο επιπόλαιο και αταίριαστο είναι να ζούμε χωρίς Θεό όχι μόνο με νόμους του κράτους, αλλά και με τους δικούς μας νόμους μέσα στην καρδιά μας και μέσα στο σπίτι μας.

Βέβαια για όλα αυτά φταίει πρωτίστως και η εκκλησιαστική κατήχηση και οργάνωση, η οποία αρέσκεται και χαίρεται, και καλά κάνει μέχρι ένα σημείο, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, που βλέπει λαό πολύ Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο στους ναούς και δεν ανησυχεί που όλος αυτός ο λαός είναι αποίμαντος, ακατήχητος, επιφανειακός, ασχολούμενος με όνειρα, με προλήψεις και δεισιδαιμονίες, φορτωμένος με μάγια και ξεματιάσματα και με πλημμελή γνώση της ορθόδοξης πίστης.

Ο λαός μας εξ αιτίας της σιωπής των ποιμένων δεν έχει πλέον κριτήρια να αποφασίσει γιά τη ζωή του και να ψηφίσει για την πατρίδα του. Κουβαλάει ιδέες απαράδεκτες για τους παπάδες και την Εκκλησία, για την παρούσα και για την άλλη ζωή και νομίζει επειδή σε κάποια στιγμή διάβασε την αγία Επιστολή και την Αποκάλυψη της Παναγίας, ότι έπιασε το κράσπεδο του ιματίου του Ιησού.

 Πρότυπα και σύγχρονοι άγιοι ασφαλώς υπάρχουν, αλλά συνεχής προσφορά του θείου λόγου και παρεμβάσεις αληθείας στην επικαιρότητα δεν υπάρχουν εκ μέρους των εκκλησιαστικών ποιμένων με αποτέλεσμα να προσεγγίζει ο λαός μας ακόμη και τα πιο άγιο πρόσωπα μοιρολατρικά, συναισθηματικά και μαγικά.

Γι΄ αυτό λοιπόν μη λέμε ότι μας φταίει η πρώτη φορά αριστερά. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας και ας καταλάβουμε ότι είμαστε πνευματικά τόσο ανώριμοι ώστε τη στιγμή που οι άλλοι λαοί αποκήρυξαν τον μαρξισμό, εμείς εδώ ψηφίζουμε αριστερούς και άθεους, ανθρώπους με αποκομμένες τις σχέσεις με την Εκκλησία και μετά διαμαρτυρόμαστε για τα κακά που μας βρήκαν.

Σε ένα λαό σοβαρό, πονεμένο, ειλικρινή, με βαθιά πίστη και στοχασμό, που έχει πάρει στα σοβαρά τη βασιλεία των ουρανών, που η Εκκλησιαστική του ηγεσία έχει λόγο και δυναμική παρουσία στα τεκταινόμενα, ο Θεός στέλνει και ανάλογους ηγέτες… Σε μας που μια ζωή παιδιαρίζουμε και κινούμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, βλέπουμε τώρα όλοι τι μας έλαχε… Πάμε από το κακό στο χειρότερο… Τι άλλο να πούμε; Ως εδώ και μη παρέκει!!!

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΧΩΡΙΟΥ – ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ… ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ… ΕΝΑ ΖΕΙΔΩΡΟ ΝΑΜΑ

    Η κατασκήνωσή μας που αριθμεί φέτος περί τα 56 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, ήρθε και πάλι να βάλει δυνατά στις καρδιές μας την παρουσία του Θεού. Σ’ αυτό δυναμικά συμβάλλει η προσευχή με τις όμορφες κατανυκτικές ακολουθίες και Θ. Λειτουργίες στο Εκκλησάκι των Αγ. Αθανασίου και Παντελεήμονος, τα πρωινά αγιογραφικά μας, οι ομιλίες στο αμφιθέατρο και την τραπεζαρία οι συζητήσεις με τους ομαδάρχες και τον π. Σεραφείμ και βεβαίως πάνω απ΄ όλα η Ιερά εξομολόγηση και η Θ. Κοινωνία που σφραγίζουν την θέληση και την εσωτερική μας δίψα να συμφιλιωθούμε και να ενωθούμε για πάντα με τον Αρχηγό της Ζωής και νικητή του θανάτου Ιησού Χριστό
μας.

Στη διάρκεια της περιόδου βεβαίως άπειρο είναιτο παιχνίδι,με τα μεγάλα ατομικά και γενικά πρωταθλήματα και τους φιλικούς αγώνες. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τις υπέροχες εκδρομές στο καταφύγιο, με το παιχνίδι του Δάσους και την διοργάνωση εκεί αγωνισμάτων όπως η σφαίρα, το ακόντιο, η διελκυστίνδα, ο δίσκος, ο ελεύθερος δρόμος και η σκυταλοδρομίες.

Άφθονο το γέλιο και στο θαλάσσιο λουτρό με τους εκεί αγώνες, ενώ τα ωραία τραγούδια της Κατασκηνώσεως που κάθε μέρα αφιερώναμε στο Θεό διαλαλούσν στις κατάφορτες πλαγιές του Καλλιδρόμου την χαρά των ψυχών και καρδιών μας που ζούσαμε στιγμές πρωτοχριστιανικές, στιγμές αγγελικές.

Στην όμορφη αυτή φύση κάθε βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό και την σελήνη, όπου συζητούμε ζωηρά. Ή τοποθεσία, στην οποία ευρίσκεται, είναι μαγευτική. Τα δάση γύρω και τα ωραία Ελληνικά βουνά – με στυλοβάτη τους το πανέμορφο γαλάζιο τού απέραντου ουρανού – αποτελούν πνεύμονα ζωής. Παράλληλα οι κατα­σκηνωτές απολαμβάνουν πολλές ώρες ξέγνοιαστες, γεμάτες παιγνίδι, κέφι, χαρά, με διάθεση ανανεωμένη και συγχρόνως ευχάριστη.

Έκτος όμως από τη χαρά του παιγνιδιού μεγάλη τόνωση αποτελεί και ή θρησκευτική ανάταση, πού είναι πάγιο φαινόμενο. Τα αγιογραφικά πού διδάσκονται στους νέους μας, οι λατρευτικές εκδηλώσεις, ο αποδιδόμενος φόρος τιμής στην πατρίδα και την πίστη (με ημέρες ειδικά αφιερωμένες στα δύο αυτά ζωτικά θέματα της φυλής μας), oil συζητήσεις των ομαδαρχών στο πλαίσιο της ομάδας με τα παιδιά για τη δυναμική και αδιαπραγμάτευτη αξία της πίστης μας, oι προγραμματισμένες επισκέψεις στους αδελφούς μας άλλων Κατασκηνώσεων, όλα αυτά κάνουν πιό δυνατό το δεσμό μεταξύ μας και μας απογειώνουν πνευματικά ως επιβάτες τού ουρανίου τραίνου τού Θεού.

Τέλος, αφού εκφράσουμε τις θερμές ευχαριστίες μας και προς αφα­νείς ήρωες, όσους καθημερινά, ταπεινά και εθελοντικά, εργάζονται ως υπηρέτες τού χριστοκεντρικού αυτού οράματος, αποχαιρετούμε προσωρινά όλους με την έξης διαβεβαίωση: ότι και πάλι τού χρόνου θα δώσουμε στην Κατασκήνωση μας ένα βροντερό παρόν. Μέχρι τότε όμως ας τη μεταφέρουμε στην πόλη μας ως ζωντανή πραγματικότητα, αποκαλύπτοντας την στους συνανθρώπους μας με το κεράκι τής ψυχής μας, στην οποία ας κάνουμε νά χωρέσει «λάμψη στεντόρεια ηφαιστειακή».

Στην ιστορική και ηρωική πόλη της Λαμίας εδώ και 65 χρόνια, από το 1944, υπάρχει και λειτουργεί, με την ευλογία της τοπικής Εκκλησίας και την ευχή του εκάστοτε Μητροπολίτου, Ορφανοτροφείο Θηλέων επ’ ονόματι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και το οποίο ανήκει διοικητικά στον τοπικό, μη κερδοσκοπικό, Ηθικοθρησκευτικό Σύλλογο «Ο Ευαγγελιστής Λουκάς» (έτος ιδρύσεως 1941).

Το Ίδρυμα τούτο, που κοσμεί πραγματικά την πόλη της Λαμίας, αλλά και όλο το Νομό Φθιώτιδος, λειτουργεί και προσφέρει τις υπηρεσίες του στη νεότητα, με τη Χάρη του Θεού και τις ανύστακτες προσπάθειες του Διοικητικού, Διδακτικού και Βοηθητικού Προσωπικού, κατά τρόπο υποδειγματικό μέχρι σήμερα και ελπίζουμε με τη βοήθεια του Θεού, μέχρι τέλους.

Δημιουργήθηκε αρχικά για να καλύψει τις ανάγκες του Πολέμου και των χτυπημένων από τον θάνατο οικογενειών, να συνάξει υπό τις πτέρυγες της Εκκλησίας τα πληγωμένα από την ορφάνεια νοσσία, να προστατεύσει από τις απειλές και τους κινδύνους της ζωής τις ελληνοπούλες και να δώσει όραμα και προοπτική ζωής και επαγγέλματος σ’ αυτά τα στερημένα παιδιά.

Πράγματι δε από τις τάξεις του ευλογημένου αυτού Ιδρύματος βρήκαν το δρόμο της επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής και αποκαταστάσεως, πλήθος κορασίδων, οι οποίες τώρα ζούν και προσφέρουν με τη σειρά τους στην οικογένεια και την κοινωνία ευεργετική και καρποφόρα παρουσία και θεάρεστο κόπο με θετικά αποτελέσματα.

Το Ίδρυμα Θηλέων Λαμίας «Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος» ζεί και κινείται σύμφωνα με τα θέσμια της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας και προσπαθεί να μεταδώσει στα μέλη του την αλήθεια της Πίστεως και το ορθόδοξο ευαγγελικό ήθος της Αγιοπατερικής μας Παραδόσεως. Δέχεται στους κόλπους του παιδιά νηπιακής ηλικίας και των πρώτων τάξεων του Δημοτικού κυρίως, το πολύ έως δώδεκα ετών, τα μεγαλώνει, τα σπουδάζει, τα προικίζει, τα οδηγεί στον τιμημένο γάμο εξωπλισμένα και εφωδιασμένα υλικά και πνευματικά, ώστε να μη τους λείπει τίποτε. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο Ίδρυμα τα παιδιά φοιτούν στα δημόσια σχολεία,ενισχύονται με τα απαραίτητα φροντιστήρια πάσης φύσεως, έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την κατάλληλη ψυχαγωγία τους χειμώνα και καλοκαίρι.

Αρχικά είπαμε ότι το Ορφανοτροφείο Θηλέων υποδεχόταν παιδιά ορφανά, πάντοτε Ορθοδόξου Πίστεως. Σύν τω χρόνω όμως άρχισε να φιλοξενεί και παιδιά πολυτέκνων οικογενειών, οι οποίες αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα συντηρήσεως και εκπαιδεύσεως, παιδιά εγκαταλελειμμένα από τους γονείς, παιδιά χωρισμένων γονέων και άλλων περιπτώσεων.

Με αυτόν τον τρόπο το Ορφανοτροφείον Θηλέων επετέλεσε καί επιτελεί χρέη και Οικοτροφείου και η μετάλλαξή του αυτή προσφέρει στις μέρες μας μεγάλη συμβολή στην πολύτεκνη ελληνική οικογένεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Ιδρυμα θηλέων δεν έχει καμμία κρατική οικονομική ή άλλη υποστήριξη. Η λειτουργία του βασίζεται στην αγάπη των Χριστιανών, που από την πρώτη στιγμή το αγκάλιασαν, και στην αγαθή Πρόνοια του Θεού. Είναι δε συγκινητική η θεία Αγαθότητα, διότι από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα δεν έλειψε τίποτε από τα αναγκαία στα παιδιά. Η αυταπάρνηση δε και η επιμέλεια των διοικούντων και διδασκόντων ανέδειξαν το Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας σε Πρότυπον Ίδρυμα γνωστόν και έξω από την Ελλάδα.

Στα πλαίσια λειτουργίας του Ιδρύματος λαμβάνεται πρόνοια για την Ορθόδοξη Κατήχηση των Παιδιών, τον Εκκλησιασμό τους και τη Μυστηριακή τους ζωή. Εφαπτόμενο του Ιδρύματος υπάρχει Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στο οποίο με ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου τελείται κάθε Σάββατον η θεία Λειτουργία, πνευματικός δε παρακολουθεί και εποπτεύει την όλη ζωή της μεγάλης αυτής Οικογένειας.

Επίσης τα παιδιά δεν αποξενώνονται από την οικογένειά τους, όσα έχουν. Στις Μεγάλες Γιορτές και το Καλοκαίρι πηγαίνουν στα πατρικά τους σπίτια. Υπάρχει μάλιστα και η ορεινή Κατασκήνωση του Ιδρύματος, και τα θαλάσσια λουτρά, που συμπληρώνουν την ψυχοσωματική βελτίωση των τροφίμων. Τόσο το Διοικητικό Προσωπικό, όσο και το διδακτικό-βοηθητικό εργάζονται ως επί το πλείστον αφιλοκερδώς και διαπνέονται από τα χριστιανικά ιδανικά της Ελληνορθοδοξίας και χαίρουν κοινωνικής εκτιμήσεως «έχοντες την έξωθεν καλήν μαρτυρίαν». Οι τοπικοί άρχοντες, εκκλησιαστικοί και πολιτειακοί, περιβάλλουν με στοργή έμπρακτη και ειλικρινή συνολικά την ευλογημένη αυτή προσπάθεια.

Τα κορίτσια που έχουν αδελφια αγόρια, στην ίδια κατάσταση με αυτά, έχουν τη χαρά να μη στερούνται την επικοινωνία μαζί  τους, διότι προωθούνται στο Κρατικό Ορφανοτροφείο Αρρένων Λαμίας, αντίστοιχο Ίδρυμα με εκείνο του Θηλέων και μπορούν να βλέπωνται, όπως και οι γονείς ή συγγενείς, εάν υπάρχουν, μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τους. Αυτό εξασφαλίζει ομαλή ψυχολογία και καλή διάθεση στις νεάνιδες.

Είναι αλήθεια ότι σήμερα προωθούνται άλλες λύσεις προς επίλυση του οικογενειακού προβλήματος. Τα Ιδρύματα γενικώς, και ιδίως τα χριστιανικά, έχουν αγρίως συκοφαντηθή από τους εχθρούς της πίστεως, και μάλιστα τον τελευταίο καιρό, με αποτέλεσμα ωραιότατες ψυχές να χάνονται δεξιά κι αριστερά, μένοντας σε ακατάλληλα περιβάλλοντα, πέφτοντας συχνά θύματα επιτηδείων, υπό την εποπτείαν γηραλέων η ανεπαρκών προσώπων, υπό την σκέπην προβληματικών οικογενειών, ξοδεύοντας χρήματα και διασπαθίζοντας δυνάμεις, τη στιγμή που οι άνθρωποι του Θεού μέσα στην  αυχμηρά έρημο της παρούσης ζωής άνοιξαν μια όαση χαράς και ελπίδος Θεού, το Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας, με διάρκεια και προοπτική ζωής, ασφαλώς μεγαλύτερα και καλύτερα από μια θνησιγενή ανάδοχη οικογένεια, επί παραδείγματι, αγνώστου εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητος και νοοτροπίας.

Αυτή τη στιγμή στη Ρωσία υπάρχουν εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά. Στη Σερβία επίσης. Πιθανόν και στην Ελλάδα να υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που χρήζουν συμπαραστάσεως. Θα ήταν ευχής έργον και οικοδομητική επένδυση για το μέλλον, αν μέσα στη διάνοια των αρμοδίων και σχετιζομένων προσώπων υπήρχε και η σκέψη-πρόταση του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας.